Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Blaðsíða 33

HATTAR
einn flokksbróður sinn, afgamlan
bónda sem var nýhættur búskap.
Vissu allir að Þórður tók þetta mjög
nærri sér, þó hann bæri að vísu harm
sinn í hljóði, enda naut hann mikils
álits sem kunnáttumaður á fisk, og
þótti sjálfsagt að hann gegndi á því
sviði hverju því starfi sem krafðist
sérstakrar árvekni og pössunarsemi.
Og svo var sem sé einnig í þeim blaut-
fiski sem hér um ræðir, Þórður var
látinn vigta. Þó var hann síður en svo
öfundsverður af því starfi, því að
hann fékk alveg sömu sultarlaun og
við hinir, en varð hinsvegar að leggja
mikið á sig andlega — svo ekki sé nú
talað um alla ábyrgðina — því hann
þurfti að telja á vigtina, vegna þess að
ekki máttu fara nema 60 fiskar í hver
hundraðpundin, ella þótti ítölum það
of mikið smælki. ítalir vildu ekki
handfiskinn. Við tókum allan hand-
fiskinn frá og fleygðum honum út í
horn, þangað fleygðum við líka öll-
um þeim fiski sem var illa farinn af
lifrarblettum, roðflattur eða ósæmi-
lega hanteraður á annan hátt. Þessi
fiskur var seldur til Suður-Afríku.
Plantekrueigendur þar keyptu hann
til að borga negrunum kaupið, og
sóttust eftir að fá hann sem smæstan,
því að þeir borguðu negrunum einn
fisk á dag, sama hvort hann var stór
eða smár, en keyptu hann auðvitað
eftir vigt, þannig að þeim mun smærri
sem fiskurinn var, þeim mun fleiri
negradaglaun fengu þeir úr tonninu.
Stundum laumuðumst við til að
fleygja stórum og fallegum fiski í Af-
ríkuhrúguna, svo að einhver hinna
svörtu stéttarbræðra okkar þar suð-
urfrá yrði að minnsta kosti einu sinni
undrandi og glaður er hann fengi
kaupið sitt.
Þórður taldi alltaf upphátt, því að
þá var síður hætta á að hann teldi vit-
laust, og var það til marks um sam-
vizkusemi hans, að þegar húsmæður
bæjarins hittust í kaupfélagsbúðinni á
morgnana, þá sagði kona Þórðar, sem
var mjög fjörug og málgefin og ólík
manni sínum í lunderni, að hún væri
hætt að geta sofið á nóttunni fyrir því
að hann teldi svo hátt upp úr svefnin-
um. „Þetta déskotans teljararí er að
gera hann Dodda minn vitlausan."
Hún sagðist hafa grátbeðið hann að
taka sér hvíld frá því nokkra daga, en
hann hefði ekki mátt heyra það nefnt.
Og þurfti það engum að koma á óvart,
því að Þórður var einn þessara manna
sem frekar vilja gegna embætti, jafn-
vel þó þeir hafi kannski ekkert upp
úr því annað en fara á Klepp, heldur
en vinna ábyrgðarlaus störf með
skrokknum einum saman, eins og við
hinar blækurnar, og vera öruggir um
að halda sönsunum.
Þó er ekki þar með sagt, að við hin-
ar blækurnar höfum verið öruggir um
að halda sönsunum, því ef satt skal
segja var vinnan á þessum stað eitt
143