Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Blaðsíða 37

HATTAR
eða verður að standa kyrr þó þú sért
kominn í spreng? Það borgar sig ekki,
segir þú, það borgar sig ekki að rísa
upp á móti ofbeldinu eins og frjáls og
elegant rnaður? Akkúrat það já. Það
borgar sig kannski betur að láta svona
bandítt eins og Eyjólf komast upp
með að bjóða sér annað eins ókúltí-
verað brútalítet eins og það að þú
skulir skaffa þér nýja blöðru eða
hætta annars í vinnunni? Hvað kem-
ur Eyjólfi við hvernig blaðran í þér
er? Ef hún er eitthvað kannski minni
en aðrar blöðrur, eða í ólagi eða ein-
hvernveginn ööruvísi en gengur og
gerist, sem ég veit ekkert um og skipti
mér ekkert af, þá er það auðvitað mál
sem kemur þér einum við, og engum
öðrum, og þegar Eyjólfur er með
svona óforskömmugheit, þá eigum við
auðvitað að rísa upp sem einn maður
og segja honum að éta skít og passa
helvítis blöðruna í sjálfum sér, — þó
það standi kannski ekki beint í Biblí-
unni.“
Hnykkurinn var mjög mælskur og
hreif mig alltaf með ræöusnilld sinni.
Ég sagði: „Heyr!“ En Önundur var
tregur til að viÖurkenna blöðruna í
sjálfum sér sem það stórmál er Egg-
ert vildi gera úr henni.
„Gerðu þér ekki áhyggjur út af
því, Eggert minn,“ sagði Önundur.
„Hafðu ekki áhyggjur af því hvernig
aðrir menn eru innvortis líkamlega.
Enda gerir ekkert til þó menn séu þar
kannski eitthvað í ólagi, það gerir
ekkert til, ef þeir eru í lagi sálarlega
bæði innvortis og útvortis. Því að ef
sálin er í lagi, þá gerir ekkert til hvað
harÖstjórar heimsins vilja banna
líkamanum. Ekki nokkurn skapaðan
hlut.“
Eggert sneri sér venjulega síðast
að Pétri Extralong.
„En þú, Pétur,“ sagði Eggert.
„Ekki trúi ég því á þig að þú viljir
halda áfram að liggja svona eins og
úldin skata í kösunargryfju smánar-
innar. Þú ættir þó, sakaríana boldang,
að vera nógu langur til að þora að
setja hnefann í borðiö og segjast vera
síviliseraður maður.“
Samt vissi Eggert það eins og allir
aörir, að Pétur var manna ólíklegast-
ur til stórræðanna í þessum efnum.
Hann hafði, sem og raunar hinir tveir
jafnan líka, látið afskiptalaus öll stétt-
arleg átök hér í plássinu. Hann var
af þeirri manntegund sem er hvergi
ofaukiÖ og ekki heldur saknað neins-
staðar, rósemdarmaÖur sem vann allt-
af með jöfnum hægum hraða, sinaber
maður sem horfði á heiminn utan úr
horni, Færeyingur. En einn kost hafði
Pétur umfram marga aðra menn:
hreinskilni. Enda svaraði hann Egg-
erti jafnan skýrt og skorinort:
„Ta er som maöur segir: Oin kan
vera tykkur, og oin kan vera langur,
men hvað nyttar ta hvis kexatunnan
er tom?“
Þannig fór sem sé um allar upp-
reisnartilraunir Eggerts. Og hattur
147