Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Blaðsíða 70

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
margur sá, er lætur sína lífshistóríu á
þrykk út ganga eða fær hana í út-
varpi upp lesna.
Ég vil taka það fram, til að koma í
veg fyrir misskilning, að hugleiðing-
ar þær, sem skráðar eru hér að fram-
an, eru eingöngu miðaðar við mína
persónulegu reynslu, en það er hvort
tveggja, að ég hef ekkert umboð til
þess að mæla fyrir munn annarra, og
svo er hitt, að ég hef ekki átt því láni
að fagna að kynnast blindum mönn-
um, utan vini mínum Þórði Eiríkssyni
frá Vattarnesi, sem var nábúi minn á
Landakoti forðum daga, mér til ómet-
anlegrar sálubótar.
Ég skal að lokum játa það, að ég
hef þurft nokkra dirfð til þess að
skrifa þessar línur, en mér fannst
þögnin umhverfis okkur þá blindu
vera orðin svo löng og viðhorf hinna
sjáandi til okkar vera utan við veru-
leikann í ýmsum atriðum, — þess
vegna réðst ég í að gera þessa tilraun.
Ef til vill ætti ég að biðjast afsökun-
ar á því að rjúfa þessa þögn og það
því fremur, sem ég geri ráð fyrir, að
ýmislegt í því, sem hér hefur verið
sagt, kunni að reynast sjáandi mönn-
um ásteytingarsteinn og hneykslunar-
hella, annað ef til vill óskiljanlegt eða
hrein fjarstæða.
En samt held ég, að ég sleppi af-
sökunarbeiðninni.
Við blindir menn þurfum hvort eð
er frekar að iðrast ódrýgðra synda en
hinna, sem við höfum drýgt. — Og
mínar ódrýgðu syndir verða þá einni
færri en áður.
180