Tímarit Máls og menningar - 01.12.1958, Síða 29

HVERNIG ÞAÐ BYRJAÐI
er látinn bíða eftir framkvæmd dóms-
ins, einangraður. Eigur hans voru
gerðar upptækar með dóminum, hann
var ekkert annað en öreigi sem beið
þess að frá honum yrði tekið hið eina
sem hann gat kallað sitt: lífið.
10.
En þá gerist það undur að dómin-
um er breytt í tuttugu ára fangelsi.
Hann veit ekki hvaða öfl standa að
baki þessarar breytingar, en hann er
ekki lengur einangraður og hinir nýju
samfangar hans, sem allt virðast vita,
segja honum að ýmsar leiðir liggi út
úr þessu fangelsi ef rétt er að farið.
Hann setur sig í samband við verj-
anda sinn, lögfræðing sem flotið hef-
ur ofan á flóðinu og komið vel árum
sínum fyrir borð í hinum nýja
straumi er fer yfir föðurland hans.
Hann fær það hlutverk að hafa upp á
konu Hermanns, sem hvorki hefur lát-
ið sjá sig eða heyra til sín síðan ógæf-
an skall yfir. En Hermann lifir í þeirri
trú að hún sé á lífi, og engri mann-
eskju treystir hann nema henni einni
til að gera kraftaverk.
Það tekst líka að hafa upp á henni.
Ekki virðist það hafa haft nein áhrif
á gengi hennar að eigur hans voru
gerðar upptækar, hún lifir ríkmann-
legu lífi. Lögfræðingurinn færir hon-
um þær fréttir að hún sé ófáanleg að
koma á hans fund og vilji fá skilnað.
Hann er gramur þessari ómannúðlegu
konu og verður því undrandi þegar
Hermann biður hann að koma til
hennar formlegu samþykki sínu um
skilnað. Honum fannst ekki nema
mátulegt að Hermann reyndi að
leggja stein í götu hennar í þessu máli
ef hægt væri. En hann þekkti ekki
þessa konu eins og maður hennar
gerði sem var sannfærður um að und-
ir þessum boðum lægju djúphugsuð
ráð. Hún hafði bjargað honum einu-
sinni áður og mundi ætla að gera það
nú. Og ef henni tækist það ekki var
enginn þess megnugur.
Hvað sem þessu trausti leið gerðist
sá atburður að honum var sleppt úr
fangelsinu þegar hann var búinn að
sitja þar tæp þrjú ár.
11.
Hann hafði nú öðlazt frelsi aftur,
en umheimurinn var allbreyttur.
Horfin voru völd hans og ríkidæmi,
kona og vinir og þriðja ríkið hrunið
í rúst.
Hann vissi ekki hvernig hann átti
að fara að því að ná fótfestu í þessu
nýja lífi sem hann hataði. Alstaðar
var upplausn og útlendir menn ráðs-
mennskuðust með málefni Þýzka-
lands, en fólk samlagaðist undrafljótt
hernámsmönnunum og hinum nýju
lífsaðferðum, undi því vel og auðgað-
ist sumt ótrúlega mikið á furðulega
stuttum tíma. Hann hitti nokkra af
fyrrverandi félögum sínum úr for-
ingjaliði hersins. Hann bjóst við
sömu gremjunni og fyrirlitningunni
203