Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 49

vel á versluninni og ég vonaði mér í
fyrstu, hugsaði hann.
Hann tók öll glösin upp úr kassan-
um og opnaði þau, hvert eftir annað.
Hann sótti fötu og setti hana einnig á
horðið. Hún var hrein og stillt. Hann
hellti um það hil einum þriðja úr
hverju glasi í fötuna. Eg fer nú að
verða leiður á að blanda þetta, hugs-
aði hann. Og það var satt, þetta var
fremur seinlegt starf.
Hjá borðinu var krani. Hann setti
eitt og annað glas undir kranann.
Hann var hamhleypa til vinnu og
þótti gaman og hollt að starfa. Ég
held það skipti ekki máli hvað kerl-
íngarnar setja í deigdrullið, hugsaði
hann þegar hann fann upp á þessu og
síðan hafði hann öðlast góða reynslu
í kökudropablöndun. Nú var þetta
komið upp í vana. Hann hugsaði
fyrst og fremst um að verja sem
minnstum tíma í þetta því það var
varla vinnandi verk.
Nei, ég er ekki ríkur. Ég væri þá
ekki að bjástra við að hafa bisniss
upp úr þessum fjanda, það veit sá
sem allt veit. En bara sá, segi ég alltaf
eins og þar stendur, sem ekki hirðir
fimmaurinn, segi ég, hann verður
aldrei ríkur, á aldrei neitt, huxna-
laus hreppsmatur, á aldrei í belginn.
Það tekur heldur enginn mark á þeim
sem ekki eru í einhvers konar bisniss.
Kaupmenn og verzlunarmenn hafa
líka oftast víðtækari þekkíngu en
grár almúginn, eins og þar stendur.
/ dropatali
Fæst af honum hefur á nokkuð að
treysta nema tvær hendur og það sem
öllum er gefið í vöggugjöf: Guð og
lukkuna.
Nú kom yfir hann móður og hann
vann af kappi um stund. Þegar hann
hafði lokið við að blanda í öll glös-
in úr kassanum og nokkra tugi að
auki (glös sem hann hafði safnað
saman á nokkrum vikum) sá hann
að hann hafði ekki safnað nógu
mörgum tómum glösum undir það
sem var í fötunni. (Mig minnti að
þau hefðu verið sjötíu og fimm en
þau eru þá ekki nema fimmtíu og
þrjú.)
Honum féllust hendur. Alltaf var
einhver mæðan í þessu lífi. Hann
settist á stólinn. Fjandinn hafi það!
Svo þreif hann spegilinn til sín sveitt-
ur og stilltur vel fimmtugur.
Fjandans helvíti — basl!
Hann þurrkaði svitann af enni sér.
Augu hans voru blíð og þreytt og
engin styrjöld í þeim, og sagði lífs-
reyndur: í tvö ár hefur maður lagt
sig allan fram við að reka þessa bless-
uðu verzlun, en hver eru launin? og
horfði blíður á spegilinn. Lítið ann-
að en erfiðið og áhyggjurnar af öllu
saman.
Basl!
Hann leit á glösin. Þau voru smá
og stillt eins og lömb og ekki báru
þau áhyggjurnar.
Æ, slundi hann, æ, og hallaði sér
aftur í stólinn, æ, og leit á klukkuna
143