Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 113

orðum að hægra armi Síonista„lobbísins“
i Verkamannaflokknum. En jafnvel í þeim
armi sem stendur lengst til vinstri í flokkn-
um hegðuðu menn sér þannig að engu var
líkara en á þeim sannaðist það sem sagt
hefur verið: „Scratch a Jewish lejt-winger
and you find only a Zionist“, „Sé flett ofan
af vinstrisinnuðum Gyðingi kemur aðeins
Síonisti í ljós“.
En hugsanaruglingurinn náði jafnvel enn
lengra til vinstri og hlífði ekki mönnum
sem hafa ólíkt flekklausari skjöld í bar-
áttunni gegn imperíalismanum. Franskur
rithöfundur sem er kunnur fyrir að hafa
harizt með hugprýði gegn stríðinu í Alsír
og Víetnam hvatti menn að þessu sinni til
samhygðar með Israel og lýsti því yfir að
ef ísrael fengi ekki haldið velli án íhlut-
unar Bandaríkjanna, þá væri hann henni
meðmæltur og myndi jafnvel hrópa: „Vive
le Président Johnson“, „Lengi lifi Johnson
forseti“. Flökraði ekki að honum hve ó-
samkvæmt er að hrópa „Niður með John-
son“ í Víelnam og „Ilann lengi )ifi“ í
ísrael? Jean-Paul Sartre hvatti cinnig,
með nokkrum fyrirvara þó, til samstöðu
með ísrael, en talaði síðan opinskátt um
ringulreiðina í huga sínum og ástæðurnar
fyrir henni.
Við komumst samt ekki hjá því að beita
skynseminni og megum ekki láta hana for-
myrkvast af geðshræringum og minningum,
hversu fast sem þær kunna að sækja að
okkur. Við verðum meira að segja að forð-
ast að láta minninguna um Auschwitz
þröngva okkur til að styðja rangan mál-
stað. Ég tala hér sem marxisti af gyðinga-
ættum sem missti nánustu ættingja sína
í Auschwitz og á skyldmenni sem búa í
ísrael. Það er sannkallaður bjarnargreiði
við Israelsmenn og skaðsamlegt framtíðar-
hagsmunum þeirra að réttlæta eða afsaka
stríð þeirra gegn Aröbum. Ég vil ítreka
það að stríðin 1956 og 1967 hafa ekki eflt
Erlend tímarit
öryggi ísraels, heldur grafið undan því og
stefnt því í voða. „ísraelsvinirnir“ hafa
satt að segja leitt ísrael inn á refilstigu ...
Evrópskir Gyðingar guldu hræðilegu
verði það hlutverk sem þeir hafa gegnt,
eða sem þeim var öllu heldur gert að
gegna, sem fulltrúum markaðshagkerfis,
„peninga", meðal þjóða sem bjuggu við
náttúrulegt, peningalaust landbúnaðarhag-
kerfi. Þeir voru auðkennilegir forboðar
kapítalismans, kaupmenn og víxlarar í for-
kapítalísku þjóðfélagi. Eftir því sem nú-
tíma kapítalisma fleygði fram, varð hlutur
þeirra æ minni, enda þótt mjög væri til
hans tekið. Þorri Gyðinga í A-Evrópu voru
fátækir handverksmenn, smáhöndlarar, ör-
eigar að hálfu eða öllu leyti og ótíndir
ölmusumenn. En ímynd ríka gyðingakaup-
mannsins og okrarans (sem var jafnframt
afkomandi þeirra sem krossfestu Krist)
lifði áfram í heiðnum munnmælasögum og
hélzt greypt í huga almennings og vakti
honum tortryggni og ótta. Nasistar gripu
þessa íniynd, mögnuðu hana upp f risa-
stærð og veifuðu hcnni sí og æ frammi fyr-
ir augliti fjöldans.
August Bebel sagði eitt sinn að gyðinga-
hatrið væri „sósíalismi heimskingjanna".
Það var síður en svo skortur á slíkum
„sósíalisma", og alltof lítið af sönnum
sósíalisma á tíma heimskreppunnar miklu.
Evrópsk verkalýðsstétt var þess ekki um-
komin að kollvarpa hinni borgaralegu skip-
an. En hatrið á kapítalismanum var nógu
hrennandi og víðtækt til þess að það brytist
fram og fyndi sér skotspón. Meðal lægri
miðstétta, gjaldþrota borgara og lumpen-
proletariats blandaðist innibyrgt hatur á
kapítalismanum saman við kommúnista-
hræðsluna og taugaveiklunarkennt útlend-
ingahatur. Þetta hugarfar nærðist á mol-
um sögulegs veruleika sem var í upplausn
og nasistar notfærðu sér til hins ýtrasta.
Skýringin á því að gyðingaagn nasisla varð
207