Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 48

Tímarit Máls og menningar
hann til að andskotast á hæl og
hnakka, steypa stjórnum af stóli sem
ekki vilja bolsiö.
En nú er ég fílefldur! Það fer eng-
inn oní mig!
Gustur. Gustmikilleiki!
Lífið er ekki nema einu sinni!
Haltu fast!
Hann var hnellinn. Laglegur?
Svona lala. Heldur gildur? Þar sem
búa þykk lær þar er enginn kotbær!
Ég þarf ekki að óttast; rétt í góðum
holdum, þriflegur, blómlegur. Stráng-
ur? Já, það mátti nú ef til vill segja
það; allt um það fremur virðulegur.
Dánumaður. Strángur hvað útlitið
snerti, nú með þúngt í hrúnum og
stóð upp og hélt um spegilinn og sett-
ist, en blíður undir skinninu mjög
svo maður góður og drap aldrei
flugu og ekki reykti hann heldur svo
teljandi væri. Hann var strángur í
speglinum og fannst gaman að fást
við stjórnmál. Það er mjög spenn-
andi þegar manni tekst vel upp. AS
halda styrkum höndum um taumana,
það er númer eitt, og hvergi víkja,
lialda þessu stóði í skefjum segi ég,
gánga yfir massann drengir, halda
honum, segi ég og skrifa, smeykum,
segi ég drengir, sagði hann upphátt, í
stað þess að að .. .
Ætti maöur nú ekki að taka til
höndunum heldur en sitja hér í máli
við sjálfan sig? Þetta sagði hann.
Lagði svo spegilinn frá sér. Stóð síð-
an á fætur. Hann gekk út í horn. Þar
var kassi. Það var nú þessu næst að
hann hokraÖi að kassanum og tók
kassann milli handa sér og bar kass-
ann til borðsins. Hann setti kassann
uppá borðið og fór nú að öllu með
gát. Hann stóð nokkra stund kyrr
í sömu sporum og hugsaði sitt af
hverju. SíÖan fór hann báðum hönd-
um til kassans. Hann spretti lokinu
af kassanum og fór sér nú að öllu
með spekt. MÖNDLUDROPAR. í
kassanum voru agnarlítil glös. Hann
horfði á glösin og spegillinn var niðrí
skúffu nú, og hann hugsaöi sitt af
hverju. Svo varð honum það á að
hann tók glas upp úr kassanum og
setti það á boröiö, síðan annað,
þriðja, fleiri og fleiri, réttur maður
á réttum stað, morgundagsmaöur
sem leit á alla erfiðleika sem leik til
að sigrast á. Hvað maður var nú
snar og svalur að koma sér sæmilega
fyrir hérna þótt ég segi sjálfur frá.
Þegar ég var úngur maður ákvað ég
með sjálfum mér hvað ég ætlaði að
verða og hélt mér fast við það hvað
sem á dundi! Þess vegna er ég í dag
sá sem ég er. Bráðum kannski milli,
myljandi Ijónúngur! Ég hara segi
það sem ég segi! Fram fram, aldrei
að víkja!
0 hvað er gaman að vera úngur!
I blóma lífsins!
Og hafa gaman af lífinu!
Mér hlær hugur í brjósti!
Myljandi ljónungur!
Annars hef ég nú ekki grætt eins
142