Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 50

Tímarit Máls og menningar
(hún var farin að gánga sjö). ForSa
oss við hríSuni! SíSan renndi hann
aftur augunum á glasahjörSina. Hann
var mjög alvarlegur núna, hugsaSi
sitt af hverju. Smám saman jafnaSi
hann sig, hvíldi sig. MaSur á ekki aS
klökkna þótt syrti í álinn. Ég verS
aS vera harSur. MannlífiS er enginn
leikur. Ég verS aS vera drengur góS-
ur eins og ég lofaSi mömmu sálugu.
Og ég hef ekki kvartaS mamma. Því
finnst víst aS maSur sé orSinn æriS
stór og hugsar sitt af hverju. ViS-
bjóSur! ÞjóSfélagsnaSra! ViSskipta-
hrædýr! HrópiS manninn niSur!
GuS minn góSur!
Hve þaS ererfittaSveramaaaaSur!
Hann sat kyrr. Hann sagSi ekki
neitt lánga stund. Hann hélt speglin-
um fyrir framan sig, hvíldi sig, hvíldi
sig. Hann var mjög þreytulegur og
horfSi á dasaSa ásjónu sína. Eftir
svo sem hálfa öld tókst honura samt
aS lyfta huga sínum yfir angist heims-
ins, og trúin brást honum ekki svo
undarlegt sem þaS nú virtist, þótt
hann ætti bágt meS aS trúa aS hann
trySi nógu heitt. Bænin, svo furSu-
legt sem þaS nú annars var, hún virt-
ist hafa fariS rétta leiS. Honum létti.
Ja, sagSi hann, jaja.
ÞaS þýSir ekki aS láta beygja sig.
Ég er bara svolítiS þreyttur. En ég
veit samt aS lífiS er góss! Ó, eins og
þaS er gaman aS vera hraustur og
geta unniS, meS ólguna í æSum! Þú
ert morgundagsmaSur Eiríkur Eiríks-
son! GóSur af ættum og sjálfum þér!
Táp og fjör og frískir menn! Sjálf-
stæSisþor! Ég er á viS fíl! Fram
fram!
ÞaS eru stjórnmálin, segi ég, sagSi
hann og stóS á fætur og horfSi meS
mikilli festu á sjálfan sig. ÞaS eru
stjórnmálin, sagSi hann aftur og sett-
ist. Hann hélt nú fast um spegilinn og
horfSi í hann af ekki neinni miskunn
og belgdi augun. Hann var gustmik-
ill, strángur, gildur á velli og hnell-
inn. Ég sko verS aS æfa mig.
ViS sj álfstæSismenn! sagSi hann
hátt og ræskti sig hvaS eftir annaS.
Hverjir nema viS sjálfstæSis-
menn ? ...
ÞaS er staSreynd aS sjálfstæSis-
flokkurinn .. .
í því kallaSi frúin: ÆtlarSu ekki
aS koma í mat góSi minn? Jú, sagSi
hann. Jú. Hann leit sem snöggvast i
spegilinn af engri miskunn og pýngdi
augun, hnellinn maSur drengur góS-
ur, og lagSi hann frá sér.
Ó! AS vera í blóma lífsins, vilja
og geta! Og leika sig og sýngj a fram
á skeiSvöllum viSskiptanna meS tápi
og fjöri og frískum hug!
Fram fram brjóstvörn þjóSfélags-
ins!
Og lífiS er ekki nema einu sinni!
Ég gæti æpt!
Fótboltamenníngin. Hitna ekki, í
guSanna bænum!
144
Skrifað 1957.