Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Síða 65

Inga Birna Jónsdóttir
Blómstur í mýriiini
1. kajli
Listin og ástin hafa alltaf átt samleið. En það verður að viðurkennast eins
og það er — þetta tvennt setti ég lengi vel ekki í samband hvað við annað
vegna þess að list var mér ekkert, eins og mótorhjól er mörgæs. Og þótt
skömm sé frá að segja var ég fullra sjö ára þegar ég kynntist þeim mikilvæga
mannlega þætti — ástinni — af eigin athugun.
Island var þá hernumið land og meðan menn bárust á banaspjót í fjar-
lægari hluta Evrópu spruttu íbjúgar lágar byggingar fram eins og blómstur
í mýrinni við flugvöllinn. Útsýnið heima hjá mér var ekki lakara en átta
dollara leikhússæti við Broadway, tvílyft timburhús með risglugga í rétta átt.
Kreppunni, þeim eðlilega aðdraganda stríðs, var að mestu lokið en þjóð-
lífið bar ennþá menjar hennar og stríðsgróðinn hafði ekki rist sinn breiða
farveg til fulls. Helztu kreppumenj arnar voru gífurleg óseðjandi matarlyst
og rómantík í veizlur og ytri glæsileik svo sem útlendan fatnað og skartgripi.
Sem dæmi um langvarandi menningarsult og fáfræði minnist ég þess að
ganga fram á tóma flösku sem glitraði við gangstéttarbrúnina eins og kristall
og kastaði frá sér regnbogalitum. Flaskan var svo fagurlega snúin og undin
að hefði ég haft pata af list hefði ég ekki fyllzt slíkri óttablandinni aðdáun
heldur dregið augað í pung og sagt: tja, en í stað þess settist ég agndofa
á gangstéttina og þar sem ég var læs á fleira en eitt tungumál — skýringin
á því kemur seinna — gerði ég ítrekaðar tilraunir til að komast til botns
í áletrun flöskunnar. Þar sem ég sat og velti fyrir mér gripnum, bar hann
upp að ljósinu og dáðist að litbrigðum sólargeislanna í glerinu drifu að
vinir mínir úr nágrenninu. Milli okkar var svo náið samband að gerðist eitt-
hvað merkilegt hjá einum var sem allir fengju í sig straum og komu á vett-
vang undir eins. Enginn mælti orð af vörum, svo dolfallin og gagntekin
vorum við. Varlega gekk flaskan milli handa sem vönduðu sig þótt enginn
segði: passaðu að missa hana ekki. Þegar hún hafði farið hringinn og allir
sem læsir voru höfðu muldrað áletrunina með sjálfum sér eins og töfra-
formúlu — Coca Cola— tók ég hana og bar í broddi fylkingar inn í há-
287