Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Qupperneq 72

Tímarit Máls og menningar
huröinni var sams konar gægjugat og á áöurnefndri útihurð í bænum. í
barnaherberginu voru kojur í röðum meðfram veggjum. Sváfum við þar
fyrstu nætumar þar til í miðri næstu viku. Þá var okkur sagt að flytja yfir
í stóra svefnherbergið með hjónarúminu og komumst við öll fyrir í því. Af
breytingunni réðum við að eitthvað merkilegt væri í aðsigi og höfðum
nánar gætur á öllu sem Búddí og Maddí tóku sér fyrir hendur. Af því leiddi
fyrstu alvarlegu kynni okkar af listinni sem veitti okkur skilning á ýmsu
því sem á eftir fór. Seinni hluta dags, þegar við áttum að vera úti að leika
okkur skiptumst við á að skjótast inn og athuga hvað vinnukonurnar hefðust
að. í fyrstu virtist það ekki vera neitt sérstakt en þó bar okkur saman um
að í hvert sinn sem við kæmum inn í stofuna, kipptust þær við, styngju
einhverju undir sessuna og þættust vera að tala saman. Vorum við reknar
út jafnskjótt og inn kom enda blíðasta veður og óþrjótandi verkefni útivið.
Kvöld eitt þegar verið var að setja minni börnin í háttinn tókst okkur stöll-
um að komast óséðar að sófanum. Undir sessunni var bók með ljósbláum
þunnum blöðum og eðlisávísunin sagði okkur að hér væri „bláa bókin“
er svo margir töluðu um í hálfum hljóðum sem hræðilegan og óbætanlegan
glæp. Á titilblaðinu stóð: Elskhugi Lady Chatterley. Olli það okkur þó
nokkrum áhyggjum hve þykk hún var en baráttulaust vildum við ekki gefast
upp og vannst okkur meira að segja tími til að lesa fyrstu blaðsíðuna áður
en við heyrðum umgang. Næstu daga gáfust okkur mörg tækifæri til þess
að hnupla hókinni og þrátt fyrir það að okkur tækist að lesa fram í hana
miðja án þess að upp kæmist var þeirri spurningu enn ósvarað hvað væri
svo skemmtilegt í henni að Búddí og Maddí laumuðust, flissuðu og klipu
hvor aðra þegar þær voru að lesa báðar í einu og héldu að enginn sæi til.
Vikurnar liðu án þess að nokkuð óvenjulegt gerðist. Uti fyrir reis smám
saman upp sandborg, svo merkileg í okkar augum, að við settum vörð við
hana meðan óvitarnir voru úti svo að þeir legðu hana ekki í rúst. Einn óviti
hefði á nokkrum mínútum gert að engu margra daga þrotlausa vinnu. Til
þess að halda þeim skaðlausum og sæmilega ánægðum fengu þeir það starf
að bera okkur byggingarefni í fötum en starfsgleði þeirra var ekki á hærra
stigi en það að þeir sátu um að eyðileggja það sem við höfðum byggt upp.
Veður voru svo mild og blíð að Búddí og Maddí fóru í langar gönguferðir
með þau yngstu og þá gáfust okkur tækifæri til þess að stelast inn og lesa
Lady Chatterley:
— það er svo gott! andvarpaði hún. Það er svo indælt! En hann svaraði
engu, kyssti hana aðeins blíðlega. Og hún lá endurborin í faðmi hans
294