Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Side 75

Blómstur í mýrinni
sem fyrir voru í húsinu, okkur sem lágum á gægjum jafnt og aðra, að boðið
sundraðist og bílar sem settir voru harkalega í gang brunuðu á fullri ferð út
í buskann. Við stöllur töldum öruggast að hypja okkur í bólið.
Undir sænginni vorum við hjartanlega sammála um að þetta hefði
mamma ekki átt að gera. Að okkar dómi var hér urn að ræða mun skemmti-
legra samkvæmi en nokkurt fertugsafmæli sem við höfðum enn verið vitni
að og reglulega miskunnarlaust að eyðileggja það. Enginn hafði verið
skammaður, barinn eða drepinn og engu hafði verið stolið og þar með er
upptalið það sem við töldum vera refsivert og óverjandi athæfi. Slíkt er
siðleysi barnsins gagnvart ástinni áður en það hefur gengið í gegnum sið-
ferðisskólann.
Daginn eftir kom sjálfur húsbóndinn að sækja vinnukonurnar, en eftir
varð mamma krakkanna og það sem eftir var júlímánaðar var tilveran ein-
kennilega tilbreytingarlaus og hversdagsleg, meira að segja fimmtudagar.
Eitt lá þó enn á milli hluta, óuppgötvað og óupptækt: Elskhugi Lady
Chatterley. Lukum við þeirri bók skömmu seinna án þess að uppgötva glæp-
inn í henni. Svo mikið vissum við þó, að yrði þetta ritlistareintak dregið
upp á yfirborð sófans og „þjóðfélagið“ sæi á hve hálli braut við vorum
hefði því verið kastað á aringlæðurnar. Við þögðum og þjóðfélagið hélt
áfram sinn vanagang með öllu sem því fylgir, stríði sem öðru.
297