Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Qupperneq 78

Jón Sigurðsson
Minn triinaður cr ykkar trúnaður
Athugasemdir um kveðskap Þorsteins frá Harnri (2)
IV
I fyrstu ljóðabók sinni 1 svörtum kufli setur Þorsteinn frá Hamri næst á eftir
upphafsorðunum kvæðið „Byrðl kastað“. Þetta kvæði má, ásamt upphafs-
orðunum, telja eins konar inngang að kveðskaparferli skáldsins, enda gefur
það upplýsingar um þá hugmynd er hið unga skáld hefir gert sér um list sína
og tilgang hennar. Hér verða viðtökur Ijóðanna að yrkisefni:
Inn'an vitnnrlar vorraT
ber eðliff sinn eilífa kross
og varpar 'honum á veginn
svo tíminn fer útfyrir takmörkin
til að hneykslast á oss
í dögun; vor skynjun skapar
skilning og fer sér liægt
því þegar rökkvar í runnum
og húmið hylur sandinn
hefur storminn lægt.
Vort eðli brauzt út að morgni
og yfirgaf sinn kross;
vér menn erum maðkar einir
og morknum í deyfð og gleymsku
ef enginn hneykslast á oss
í dögun.
í þessu kvæði lýsir skáldið ævinni sem degi og dvelur við þær viðtökur sem
verkin hljóta: vekja í fyrstu styr, en skynjun skáldsins hlýtur smátt og smátt
skilning annarra; að lokum er fallist á hana og storminn urn verkin lægir. í
lokaerindinu lítur skáldið síðan á þessa þróun eins og hún sé þegar orðin og
dregur saman lærdómana. Hér má þegar sjá að Þorsteinn áttar sig á hlut-
skipti sínu og tekur því sem óumflýjanlegu og eðlilegu. Hann er ekki á þeim
300