Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Síða 81

Minn trúnaður er ykkar trúnaður
en bíður þess að flögra út
eftir orðum í nóttina.
Þannig aðeins þannig heldurðu þér heilu
að rökkrið gæti þín
og þannig einúngis þannig
villistu hæfilega lángt. (Ljóð, bls. 12.)
Þessum orðum ávarpar skáldið ljóð sitt og gefur um leið upplýsingar um
sköpun þess og sálrænan bakgrunn. í öðru erindinu er athyglisvert hverja
áherslu skáldið leggur á að ljóðið haldi sér 'heilu og villist hæfilega langt, en
ekki of 'langt. Endurtekningin: „þannig einúngis þannig“ ítrekar þetta enn
frekar, en í heild sinni býr ljóðið einnig yfir áhrifaríkri hrynjandi, jafnri en
þó með stígandi þar eð vísuorðin lengjast eftir því sem á líður. í þriðja er-
indinu kemur skáldið sjálft inn í myndina og telkur sér stöðu hjá Ijóði sínu:
Sama húm mun ég líka kjósa þegar ég leita þín
Ijóð mitt ósk mín og óráð
við komum skelfd til baka í morgunsárið
og förum hvort á sinn stað í felur.
Hér leggur skáldið aukna áherslu á tengsl sín og viðhorf til ljóðsins: „ósk
mín og óráð“. Að lokum kemur síðan niðurstaðan:
Manneskjan er þó aldrei annað en manneskja
sömuleiðis vænti ég að þú sért þessa heims
)>að er að sönnu ófriðlegt hlutskipti
en skyldum við mega vænta annars?
í þessari niðurstöðu kemur fram andstæða þess er á undan fer þegar orðið
„ófriðlegt" birtist. Skáldið væntir þess að ljóðið sé „þessa heims“ eins og
manneskjan, að Ijóðið hæfi manninum og taki þátt í baráttu hans, en bætir
því síðan við að slíkt sé ekki til friðar fallið. Lokalínan er hið endanlega
svar, enda þótt það sé gefið -undir spurnarmerki: um annað er ekki að ræða;
heimurinn gefur ekki annars kost, og sættir við hann koma ekki til greina
eins og ástatt er. Þessi afstaða kemur víða fram í ljóðum Þorsteins. Fyrsta
kvæði bókarinnar Tannfé handa nýjum heimi fjallar tam. um þetta:
Eg hafði vænzt þess að vera forðað frá allri hugsun og búa
framvegis við óráðinn draum. (Tréð. bls. 15)
en að lokum:
Ég er neyddur til að greina liáreysti lestar í fjarska.
303
0