Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Qupperneq 82

Tímarit Máls og menningar
Og að lokum neySist ég til að bíða liennar og leita náttstaSar
undir trénu; og skoSa tréS.
Enn sem fyrr er „tréS“ tákn veruleikans, og skáldið finnur aS hjá honum
verSur ekki komist. KvæSinu „SkógarmaSur“ í sömu bók lýkur liann í
sama anda:
... en ég mun hvergi fara né leita liælis í öSrum skógum.
AfstaSa skáldsins er alveg skýr: af hólmi verSur ekki hopaS. I sömu bók
kveSur skáldiS enn fremur um blekkingar trúarbragSanna er þaS nefnir:
„festi meS krossi“ og lýsir áhrifum þeirra. ÞaS er athyglisvert aS kvæSiS
nefnist „Menníng“. SkáldiS segir um trúna:
því hún vefst alla tíð fyrir viðleitni okkar til eigin ferða.
Þessi sama afstaSa kemur einnig fram frá öSru sjónarmiði í kvæSinu
„HljóS“ í Tannfé handa nýjum lieimi. Þar ræSir skáldiS um hlutskipti ein-
staklingsins í samfélaginu viS aSra og samtíðina og kemst enn aS sörnu nið-
urstöðu að flótti frá raunveruleikanum komi ekki til mála. SkáldiS kveður
um reiði sína og segir að hún sé
lífssóknar mdimar óbilgjörn amazóna.1
Og skáldið kveður um þau áhrif er það verður fyrir í samfélagi nútímans.
„Hljóðin“ í kvæðinu eru myndhvörf þessara áhrifa. Skáldið segir að ill séu
hljóðin er því berast frá umhverfinu, en þó
... hin sem ég ekki heyri
ógna mér grimmast: ángistin snarkið kvölin
umhverfis án þess ég heyri.
Þú spyrð
hví ég sé reiður hví reiði mín sé
á vegum úti afbrjósta hertygjuð kona:
Fávísi maður: er ekkert umhverfis þig?
Kvæðið snýst sem sé um tvö skaut: reiðina sem er styrkt með endurtekning-
unni og harðnar í seinna lið hennar, en hins vegar: ástæSu reiðinnar, af-
stöðuna til umhverfisins og andstöðuna við því samfélagi er vekur þessa
reiði og þessi óhugnanlegu hljóð, og þau verst er bæld eru niður. Um leið
1 ath. að orðið óbilgjarn bc-r hér hina fornu merkingu: ótrauður, óhiyikull; sem
bilar ekki.
-V
304