Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Qupperneq 92

Tímarit Máls og menningar
en á hinn bóginn er skáldið mjög uggandi, og þessi uggur kemur þegar
fram í annarri ljóðabók þess Tannfé handa nýjurn heimi:
járnlitaS regnvatn lak af þökum húsanna einsog slúður
í fjarska lék óvitinn með blý og stál
og loks:
ég stóð við hliðið og hugsaði um nálægar tíðir (Járn. bls. 66)
í Lángnœtti á kaldadal er Ijóð er lýsir vel þessari kennd Þorsteins utn leið
og skáldið ítrekar viðhorf sín til listarinnar:
Yfir beinin í mosanum flögra ég fremur en geing
til þín þegar hvessir
ég kann að eiga brýnna erindi en margur
til þín þegar hvessir
Því fleiri en ég eru á ferð um auðnina
til þín þegar hvessir
og kannski fer einginn eriindisleysu nema ég
til þín þegar hvessir
(Til þín þegar hvessir, bls. 30)
Endurtekning veðurfarslýsingarinnar styrkir uppistöðu kvæðisins ásamt
hinni föstu hrynjandi og eykur þannig á áhrif þess. Hér sem ella er lýsing
veðurs táknræn, svo sem þegar hefir verið fjallað um. Nefna má annað
kvæði er fjallar um svipað efni, „Undir kalstjörnu“, en þar er talað um
„forvitnisferð um glæpi stundanna“ (Lijandi manna land, bls. 20). í þessum
kvæðum lýsir skáldið ugg sínum um framtíðina og um að verk þess sé unnið
fyrir gýg.
Áður var á það minnst hversu „Ármannskvæði“ lýkur á neikvæðri niður-
stöðu og hve þar gætir uggs og bölsýni. Skilist var við kvæðið „Til fundar
við skýlausan trúnað“ við upphaf lokakaflans; en hann hefst á þessum orðurn:
Yfir heiðina eigra ég
yfirgefin hugrenníng þín
og hygg á svefn
í regnvotum mosanum.
Hér fyrst nefnir „ég“ kvæðisins sig fullum stöfum og afhjúpar sig, en þannig
er á ný varpað ljósi yfir allt það er á undan er gengið. Allt kvæðið fram
til þessa er þannig rifjað upp og ítrekað. Eina von hinnar yfirgefnu þjóð-
ernistilfinningar er:
Kannski finna mig þreyttir gángnamenn
sem þykjast bera kennsl á mig
314