Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Qupperneq 94

Tímarit Máls og menningar
setjast að glasi
og taka að þylja stökur.
Hér er dregin upp mynd sem hver íslendingur þekkir, ekki síst þar sem inn
í hana vefst afstaöa þjóðarinnar til fortíðarinnar: „fullir saknaðar", „taka
að þylja stökur". En í næsta erindi er myndinni snúið við um leið og í hana
fléttast nokkur glettni:
Þeir raupa kennt og kliðað
iandsfrægir dr>kkjumenn
eða pólitískir frömuðir
— og síðan er lýst digurbarkalátum þeirra, en þessari kvöldstund lýkur ekki
í neinum sóma:
En ný stund
brýzt af afli inní salinn
og lýstur þá flesta í óvit
Hér persónugerir skáldið „stundina“ og gerir hana að hluta myndhvarfa
kvæðisins. Að lokum kemur niðurstaðan, andstæður hádepill:
og föiar ásjónurnar
bera þeim vitni
sem tilfinnínganæmum meinleysismönnum.
Nú er allur digurbarkaháttur úti, en kapparnir liggja í óviti meinleysislegir
og skoplegir. Og enn sem fyrr mynda myndhvörf, helsta einkenni skáld-
skapar Þorsteins frá Hamri, persónugerving og andstæða órofa heild. Niður-
staða og boðskapur þessa kvæðis er þannig náskyld boðskap kvæðisins „Jór-
víkur“ sem áður hefir verið fjallað um.
í Jórvík er og kvæðið „Vor“, en þar fjallar skáldið um sinnuleysi sam-
tíðarinnar og skeytingarleysi við þeim hörmungum er yfir mannkynið dynja.
Ádeila þessa kvæðis er mjög hörð, og því er lýst hverja ráðningu sá fær
sem finnur til þessara hörmunga og skeytir um þær:
Þó truflast margir í miðjum leik
af Mannsins fjarlægu kvalaveinum.
Þú neglir þá uppviff næstu eik.
Og nú fer dauffinn aff einum.
Þetta kvæði er í öðru tilliti dæmigert um vinnubrögð og skynjun Þorsteins
frá Hamri. Hann er aldrei fjarlægur í kvæðum, heldur gengur inn í þau
sjálfur, svo sem þegar hefir verið lýst. Hér er kveðið í 2. persónu eintölu
316