Tímarit Máls og menningar - 01.12.1969, Síða 101

Minn tTÚnadur er ykkar trúnaSur
sannarlega gaungum við efcki taktföstum skrefum —
varðar enda meiru að þau séu hiklaus.
Þegar Þorsteinn minnist skáldbróður síns og samherja, Ara Jósefssonar
sem féll frá einu ljóðasafni langt fyrir aldur fram, kveður hann og lýsir um
leið þessari löngu baráttugöngu og takmarki hennar:
Mikils er vant — en með í för
munu augu þín dul og snör
þarsem baráttan brýnust er;
bera megi hún svip af þér —
(Lángnœtti á kaldadal, bls. 22)
Hér grípur skáldið til gamals bragarháttar, stafhendu, og vísar þannig til
eldri skálda, etv. ekki síst síra Hallgríms. Skáldið staldrar við þann svip
er það óskar baráttunni að bera af Ara:
gustur sem úngur ör og hlýr
inní þykknið af bragði snýr
kliðar saungva í regnsins raust
ryður bmutina hlífðarlaust
Hér er hljómur orðanna tekinn að styrkjast að mun, enda er hér „r“ í ljóð-
stöfum. Enn er takmarkið tjáð á táknmáli jarðar og gróðurs:
unz í myrkviðnum mannsins vé:
moldin bakvið hin dauðu tré
finnur í vexti frjómögn sín —
— og loks er kvæðinu lokað með tilvísun til upphafsins og myndhvörfin
afhjúpuð:
félagi, slík er minníng þín.
Minning Ara vekur Þorsteini hugsýnina um takmarkið er hin félagslega bar-
átta beinist að: þegar frjómögn mannlegs lífs fá vaxtarskilyrði til að blómg-
ast og dafna.
í ljóðinu „Bíðið meðan hann sýngur“ í bókinni Lángnœtti á kaldadal
yrkir skáldið um hylli og viðtökur listarinnar í samtíðinni og brýnir um
leið fyrir mönnum mikilvægi hennar og nauðsyn. Áður hefir verið getið um
að þetta ljóð hugðist skáldið birta í minningu Steins Steinars, en þannig
vakir að baki orðanna ný myndhverf vídd þótt ljóðið hafi miklu almennara
gildi og tilvísun en hið beina tilefni þess eitt gefur færi á. Orðið „bíðið“
tekst á við hraðann og fumið sem ríkir i samtíðinni, og endurtekning þess
323