Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Qupperneq 20

Jóhannes úr Kötlum
Það er maísólin hans
Þessi grein var skrifuð í tilefni af sextugsafmæli Einars Andréssonar, 30. maí 1964.
Nú telja heimildir að vinur vor sé sexrugur í dag. Ekki er mér með
nokkru móti unnt að taka slíka þjóðsögu alvarlega. Það eru að mig
minnir ekki nema þrjú eða fjögur ár síðan hann var að eltast við stelp-
urnar með mér ausmr í Þórsmörk eins og galsafenginn fermingarstrákur
og gerði þvílíka lukku að lítið varð úr dýrð skáldsins þá vikuna.
Mér dettur því ekki í hjartans hug að fara að setja saman einhverja
lönguvitleysu um Einar Andrésson á þessum saklausa vordegi — aftur
á móti hef ég hugsað mér að syngja honum alvarlegan sálm undir laginu
Um gullintypptar Kremlarhallir, þegar hann verður sjötugur, ef við lif-
um þá báðir sem ég veit við lifum.
Mér er enn í fersku minni þegar ég kynntist Einari fyrst fyrir eitthvað
þrjátíu árum. Þá var hann sjómaður, dáðadrengur, en drabbari enginn,
því honum var þá þegar Ijóst, þrátt fyrir alla sína kátínu og æskugleði,
að þetta vort jarðlíf er ekkert grín, heldur rammasta alvara sem krefst
ábyrgðar og fórna og þrotlausrar leitar að varanlegum verðmæmm. Eg
varð strax heillaður af þessum vaska og eldfjöruga sjóara. Hann var sönn
ímynd hinna indælusm eðliskosta kynstofnsins og sú náttúra hans dró
hann með ómótstæðilegu afli að því lífsviðhorfi sem þá flæddi eins og
bylgja inn í brjóst hvers hugsandi manns á Islandi: sósíalismanum. Næsm
árin hittumst við Einar oft og tíðum nær daglega, spiluðum bobb í okk-
ar fátæklegu vistarvemm, fómm í sundlaugarnar hvað kalt sem var í
veðri og vorum síupptendraðir af rósrauðum framtíðardraumum, því í
dentíð efuðust svona karlar ekki eitt augnablik um það að gervallt mann-
kyn yrði orðið topphamingjusamt eftir svona tíu eða fimmtán ár.
Byltingarandi og barátmvilji vom sem sagt hæstráðendur til sjós og
lands og þá var nú heldur betur hljómgrunnur fyrir fæðingarmánuði
Einars Andréssonar:
130