Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Qupperneq 22

Kristinn E. Andrésson
Hallormsstaðarbréf
Reykjavík, 2. ágúst 1972.
Hrafn Sveinbjarnarson
Hallormsstað.
Kæri vin,
Dvölin hjá ykkur á Hallormsstað er orðin í minni okkar að einhverju
undraverðu ævintýri. Við vissum ekki annað framan af en við værum
að njóta hvíldar og einveru, vorum að mestu út af fyrir okkur, ráfuðum
um skóginn og meðfram vatninu, upp hlíðina fyrir ofan bæinn að foss-
inum í Staðará eða hreiðruðum um okkur í rjóðri við Kerlingará og
hlustuðum þar á lækjarniðinn og söng í þresti og skynjuðum með Páli
Olafssyni að Gott átt þú hrísia á grænum bala, vorum eiginlega sjálf
orðin að hríslum, eða við löbbuðum út í Atlavík og ætluðum þar á
leiðinni ekki að geta slitið augun frá blágresinu í skógarjaðrinum.
Eða við gengum niður að vatninu og settumst í fjöruna og störðum á
töfrana sem lágu á vatninu, speglanirnar allar og litbrigðin, og urðum
þó gagnteknust nóttina sem þú vaktir okkur til að sjá sólarupprásina og
finna kyrrð næturinnar, og hve djúp var sú kyrrð og unaðsleg er hún
tók okkur til sín og gaf okkur sinn frið og litdýrðin á vatninu er færði
okkur heim sanninn um hve rétt það er sem segir í Hómerskviðum að
morgungyðjan er sannarlega rósfingruð er hún breiddi hönd sína á vatnið.
En smám saman fórum við að veita því eftirtekt í þessari einveru okk-
ar á staðnum og úti í náttúrunni að eitthvað æ meira frá byggðinni og
fólkinu fór að raska þessari kyrrð. Eg vil ekki segja að við höfum neitt
verið að flýja mannlífið þegar við þáðum hið góða boð þitt, það er ekki
svo umsvifamikið hjá okkur núorðið, en við undum því ágætlega að
vera í enn meiri friðsæld og ró og hafa ekki afskipti af neinu og vita
varla af öðru í kringum okkur en náttúrunni. Við vorum ekki í neinni
kynnisför eða leit að ævintýrum né komin til að safna efni í skáldsögu.
En við getum ekki annað en orðið þess vör að það dregur til tíðinda og
132