Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Síða 38

Tímarit Máls og menningar
annað — en svo fær Nikulás kjarkinn. Hann byrjar að kitla þau. Og
brátt ætlar allt um koll að keyra.
Hendur og fætur eru í iðandi kös undir sænginni. Hlátraskellir og
skríkjur — þau kitla hvert annað full af ofsa. Þau grípa andann á lofti
og slást.
Nikulás verður æ ágengari. Hann klípur líka — jæja, það er þá
svona — og Olafur klípur á móti. Nóra reynir að verja sig en sleppur
ekki.
Nikulás klípur hana ótal sinnum í rassinn — og nú reynir hann að
klípa hana að framanverðu.
Nikulás þykist ætla að kitla þau Olaf jafnmikið en innst inni finnur
hún og veit að það er hún sem hann langar mest til að kitla. Örstutt
stund — og hún hefur öðlast visku heillar mannsævi.
Hún liggur á bakinu og horfir í dökk augu hans og finnst hann
fallegur. Augun eru mjúk - eins og mórinn í mýrinni - og það skín í
stórt skarð milli framtannanna þegar hann hlær. En ágengur er hann
og þegar hann laumar hendinni undir rósótta náttkjólinn þá áttar hún
sig og rífur í hárið á honum. Hann blótar og formælir en hún snýst til
varnar og slær frá sér í tryllingi.
Dyrnar opnast og Súsanna kemur inn.
— Hvað gengur á hérna? spyr hún, — nú skulið þið hætta þessum
látum. Verið nú stillt, börnin mín, og farið að sofa. Það kemur nýr
dagur á morgun og þá verður brúðkaup.
Hún hristir til sængina sem er tóm öðrum megin og segir Nóru að
leggjast til fóta.
Það ríkir friður um stund. Þau dæsa og svefninn sígur á þau. En
Nikulás vill ekki fara að sofa. Hún finnur hönd hans fikra sig upp
eftir fótleggjunum og hún sparkar frá sér og rífst og er svo þreytt svo
þreytt. Hún vill bara fá að sofa og þegar drengurinn heldur áfram þá
tárast hún.
Nú getur hún ekki meira — vill bara fá frið fyrir þessum djöfuls
asna úr Stakksey. Hún hótar honum og segir: — Eg fer fram í eldhús
og segi þeim það.
— Nei, gellur í Nikulási, — þá skaltu fá að kenna á því.
— Þá skalt þú fá að kenna á því, segir Olafur. Báðir byrja að slást
og reka hnefana hvor í annan. Nóra rennir sér niður á gólf og fer
fram í eldhús.
156