Tímarit Máls og menningar - 01.11.1986, Qupperneq 83

Steinunn Eyjólfsdóttir
Geggjun?
Margt getur týnst á lífsleiðinni. Sér í lagi ef maður flytur oft. Bæði
hlutir og staðir og fólk.
Þó held ég að mitt tilfelli sé nokkuð sérstakt. Eg hef týnt trjá-
göngum. Ég hef ekki hugmynd um hvar þau eru.
En ég er viss um að þau eru einhversstaðar. Því ég þekki þau vel.
Æ, þar hringir síminn. En ég ætla ekki að svara. Eg ætla að segja
ykkur frá trjágöngunum. Því ég hef stillt mig um það svo lengi. Allt-
of lengi.
Þegar ég er yfirkomin af þreytu get ég séð þau. Brautin liggur bein
og slétt út í fjarlægðina, fegurðin og friðurinn er eins og tónar.
Nýfallinn snjór er yfir öllu. Það hefur verið logndrífa, því snjórinn
situr á trjágreinunum í þykkum lögum og liggur óhreyfður í götunni.
Þessi sími ...
Eg verð víst að svara.
En þetta er allt í lagi, þetta er ekki rukkari. Bara grannkona mín að
biðja mig að reyna að ná í afréttara fyrir sig. Eg segi henni að því
nenni ég ekki. Hver nennir að útvega afréttara? Eru ekki allir önnum
kafnir?
Og aftur er það síminn.
Þetta er rukkarinn fyrir austan sem alltaf er að segja mér frá
heiðarlegu fólki og óheiðarlegu. Þar á milli er gífurlegt djúp staðfest,
skilst mér á honum.
Hann hefur víst hlustað á ráðherrann sem kom í sjónvarpið eins og
frelsarinn í framan og sagðist ekki trúa því, að Þjóðin vildi lækka
vextina.
Stundum verður maður spotskur og ræðir fram og aftur við
rukkarana. Og oft kemst maður þá að því að þetta er blankt og
örvæntingarfullt fólk — eins og maður sjálfur.
Einn rukkari lætur mömmu sína hringja öðru hvoru til að segja
mér hvað hann sé góður og heiðarlegur drengur. Mér dettur ekki í
hug að rengja það. Og ég segi henni að hún megi skamma mig eins og
TMM VI
481