Tímarit Máls og menningar - 01.11.1986, Blaðsíða 84

Tímarit Máls og menningar
hún vill ef henni líði þá betur. En peninga á ég ekki. Því miður. Ég
segi henni að hún geti fengið bíldrusluna.
En hún vill enga druslu.
Hún segir mér að ég sé fáviti. Ég viðurkenni það með góðu. Samt
er ég skjálfhent þegar ég legg frá mér símtólið.
Ætti ég að taka símann úr sambandi?
Of seint. Ein hringing enn.
Þetta er Reykvíkingur á fylliríi. Hann er í illu skapi. Hann ætlar að
kaupa húsið okkar svo hann geti haft þá ánægju að fleygja okkur út.
Segir hann. Hann segist hafa alist þar upp í fornöld.
Ég segist vel skilja hann. Það sé ekki von, að hann vilji vera í
sambýli við okkur.
Þá snýr hann við blaðinu. Hann vill kaupa mig líka. Hvað ætti að
vera því til fyrirstöðu?
Loks losna ég við hann. Tek símann úr sambandi.
Stelpan liggur í sófanum og grenjar yfir að fá ekki nýja úlpu. Hún á
úlpu og þarf ekki að láta svona. En af því ég á ekki til pening ganga
kenjar krakkans inn í sálina eins og langar, beittar sveðjur.
Ég reyni að tala við hana af skynsemi og alvöru, að því er mér
finnst. En hún hleypur út og skellir á eftir sér.
Trjágöngin ... nýfallinn snjórinn ... hvítur ... endalaus ...
Nei! Ekki trjágöngin — heldur mæting hjá skólasálfræðingnum.
Þess vegna er ég hér en ekki í vinnunni að hlusta á félagana tala um
peninga og leti og bölvuð verkföllin. Margar þeirra eru giftar hátekju-
mönnum. Þær eru viljugar að ráðleggja okkur hinum.
Ulpuklædd arka ég upp í skóla.
Lestrarkennari yngsta stráksins tekur á móti mér. Hún er ljúf og
góð eins og alltaf. En sálfræðingurinn lætur okkur bíða. Þó veit ég að
enginn er inni hjá honum.
Loks hefur hann tekið sig saman í höfðinu.
Hann lætur okkur vita að hann sé laus við karlrembu. Það sé alls
ekki þess vegna sem hann lætur okkur bíða og sest síðan við borðs-
endann. Þetta er semsagt kurteis ungur maður.
Ég kemst í illt skap. Svara honum stutt.
Segi að ég vilji ekki pína strákinn. Hann verði að fermast upp á
Faðir vor úr því hann falli ekki inn í kerfið. Segi ekkert frá að í okkar
fjölskyldu eru börnin ekki fermd.
482