Tímarit Máls og menningar - 01.11.1986, Síða 85

Geggjnn
Lestrarkennarinn nýr saman höndunum.
En sálfræðingurinn verður mælskur og umhyggjufullur. Engum
getur liðist að falla ekki í kerfið. Maður verður, hvort sem manni
líkar betur eða verr. Og vel á minnst — hvers vegna blótar barnið
svona? Hvar hefur hann lært þetta?
Sjálfsagt af mér, viðurkenni ég.
Ha? segir ungi maðurinn. — Blótið þið foreldrar hans?
Já, segi ég. — Við sótbölvum.
Ja hérna, segir pilturinn.
Eg horfi á hann þegjandi. Sá skyldi fá einn á lúðurinn ef ég væri
mamma hans.
Er þessi fjölskylda þykkhausar yfirleitt? spyr ungi maðurinn.
Sjálfsagt er þetta einhver sálfræðileg gildra. Eg neita.
Við erum þrjósk, segi ég.
Ertu þrjósk? spyr sálfræðingurinn.
Já, segi ég.
En ungi maðurinn gefst ekki upp. Hann segir mér með fínum
orðum að ég verði að hugsa betur um barnið. Vera meira heima.
Læra með honum. Annars alist hann upp til að verða útigangsmaður.
Því miður er þetta mikið til satt.
Eg get ekki hætt að vinna, segi ég.
En breytt tímanum? spyr hann. Og hann býður mér ýmislega
aðstoð. Við tölum saman lengi. Það er eins og tveir menn tali saman á
tungumáli sem hvorugur kann.
En ég lofa að hætta að vinna eftir hádegi.
Lestrarkennarinn andvarpar feginsamlega.
Viðtalið er búið.
Eg skokka niður í búð. Fæ skrifað. Drasla pokanum heim.
Vandræðabarnið sést hvergi.
Táningarnir rífast af mikilli innlifun eins og venjulega. Gott að
sálfræðingurinn heyrir ekki munnsöfnuð þeirra.
Eg fer að taka til matinn.
Einn stóri strákurinn kemur inn, kuldablár. Hann vinnur utanhúss
og það er frost.
Stundum sýnist mér ungar herðar hans vera að svigna. Augun blá
full af alvöru. Hann hefur lagt allt sitt í húsið sem við erum að missa
út úr höndunum.
483