Tímarit Máls og menningar - 01.11.1986, Síða 101

í ágústlok
Við lágum og stríddum hvort öðru dálítið með því sem hvort um
sig þoldi verst. Við ætluðum alls ekki að skoða neitt af þessu, né
yfirleitt nokkuð fleira. Tíminn stóð kyrr. Við lágum hreyfingarlaus á
bakinu og fundum að loksins vorum við komin til Parísar. Eitthvað
var tekið að gægjast fram, en það var ekki það sem við höfðum ætlað
okkar að finna. Við vissum ekki hvað það var. Og við vorum næstum
alveg hætt að hugsa um fjöllin. Við vissum heldur ekki hvenær við
ætluðum að halda áfram suður á bóginn. Við vissum ekkert hvað við
ætluðumst fyrir.
Þegar tekið var að kula settumst við út við opinn gluggann. Gatan
var mjög þröng, og handan hennar sáum við beint inn um opna
glugga og allt sem gerðist þar inni. Fólkið hinum megin sá líka allt
sem gerðist hjá okkur. Fjölskyldan beint á móti lagði á borð og settist
við gluggann til að matast. Þarna sat hún eins og lítill ættbálkur úr
Gamla testamentinu. Við gátum séð allt sem þau voru að borða:
krabba, safaríkar kjötsneiðar, salöt í mörgum smáskálum, sem þau
blönduðu saman og hrærðu olíu og kryddi saman við. Að lokum
borðuðu þau stóra blóðrauða melónu. Við urðum svöng af að horfa á
þau og ég fór niður í götuna og sótti bændavín og ávexti. Eg kinkaði
kolli og brosti til allra sem voru að versla, og þeir kinkuðu kolli og
brostu á móti. Það var eins og hver annar sjálfsagður hlutur að við
þekktumst, við höfðum alltaf búið í sömu götunni, búið þar alla ævi
og ekkert okkar hafði nokkru sinni komið út fyrir götuna. Eg kunni
of lítið í frönsku til að geta lesið blöðin, en við höfðum ýmsar
aðferðir til að gera okkur skiljanleg. Maðurinn í vínbúðinni var í
dökkblárri blússu og með skinnsvuntu. Hann var rólegur og alvar-
legur og við vorum báðir rólegir og alvarlegir þar sem við stóðum
hlið við hlið í svölu hálfrökkrinu innan um allar flöskurnar og
tunnurnar. Hann krítaði tölurnar á búðarborðið og lagði þær saman
fyrir mig og ég kinkaði kolli því ég vissi að útkoman var rétt. Eg réð
það af rólegum og alvarlegum svip hans. Og konan í ávaxtabúðinni
brosti og talaði án afláts, en þegar ég reyndi að segja fáein orð á minni
bjöguðu frönsku bandaði hún frá sér með hendinni. Eins og til að
sýna að til þess værum við allt of kunnug. Hún vissi vel hvaða ávexti
ég ætlaði að kaupa, og hvaða ávexti við öll í götunni borðuðum
þennan dag.
Þegar ég kom aftur upp í herbergið var Winní búin að leggja á borð
499