Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 37

Austrið er rautt
fyllti skólastofuna slíkum óhljóðum að það tók mig langan tíma að
átta mig á hvar ég var staddur og skömmu síðar þegar ég gekk um
dynjandi vélasalinn í frystihúsinu sá ég mig koma kófsveittan upp úr
svefnpoka.
Um gólfin sveimuðu ótal gulir lyftarar . . .
A einum þeirra sat mjög lágvaxinn maður, dökkhærður með langa
barta. Hann var í brúnni lopapeysu og hallaði sér fram á stýrið með
filtersígarettu á milli fingranna. Á öðrum stað stóð Garðar Hafstað á
tali við gamlan mann. Eg veitti því athygli að þeir voru með eins
töskur og Garðar var næstum því jafn hokinn og hann. Eg hugsaði
með mér, ljóðagerð við kertaljós er vart á fiskvinnu bætandi.
Langri borðplötu var skellt oná tvo trébúkka og matsmennirnir,
annar með hvítan hatt, hinn derhúfu, stóðu og brýndu hnífa. Á
göfflum lyftarans var autt trébretti, konur stóðu í hnapp og pískr-
uðu en unglingar hlupu í kringum saltfiskstæðurnar. Þegar lágvaxni
maðurinn var búinn með sígarettuna lét hann smella í fingrunum og
skaut filterstubbnum burt.
Svo kom verkstjórinn, smalaði unglingunum saman og sendi þá
ásamt Gunna og Sigga að reita í matsmennina. Flosi var settur á
vigtina en ég látinn fá snærisrúllu og skæri. Næst stóð ég við borð-
plötuna og svo rann allt af stað: Gamall maður með brosmilt andlit
hélt á stimpli og stimplaði striga sem tvær konur tóku og vöfðu utan
um vigtaðan saltfiskinn frá Flosa. Eg átti síðan að binda utan um allt
heila klabbið, hnýta um hvern pakka og senda áfram þar sem aðrar
tvær konur stóðu, reiðubúnar að raða innbundnum fiskinum, með
áritun fyrirtækisins, á autt trébrettið.
Auðvitað var þetta sára einfaldur hnútur, ekki ætla ég að neita
því, og í hvert sinn sem gamli maðurinn með stimpilinn kom til að
sýna mér hvernig ég ætti að fara að, fannst mér ég geta gert þetta
einn. En sama hvernig ég reyndi, alltaf fór þumallinn með inn í
hringinn og allt í einu var snærisrúllan flækt um annan fótinn og það
var varla að skærin vildu bíta. Konurnar, sem áttu að taka við pökk-
unum, settu hendur á mjaðmir og urðu fúlar en lágvaxni maðurinn á
lyftaranum sló sér á lær og skellihló.
Að lokum var allt komið í hönk, fiskfjöllin hrúguðust upp og
færibandið var stopp. Allra augu beindust að mér og í kaffitímanum
tóku félagarnir mig afsíðis. Siggi var svo æstur að ég hélt hann
171