Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 39

Austrid er rautt
A sama hátt gripum við Gunni hvert tækifæri sem gafst og kynnt-
um málstaðinn; en létum okkur ekki nægja að messa bara yfir ungl-
ingunum, sem aðeins hugsuðu um skellinöðrur og höfðu engan
áhuga á stjórnmálum, heldur beindum við málflutningi okkar fyrst
og fremst að matsmönnunum. I gegnum þá vildum við koma boð-
skap okkar á framfæri: að sá pólitískum frjókornum í huga þeirra og
koma þeim í skilning um bæði svik verkalýðsforystunnar og stéttar-
eðli ríkisvaldsins var okkar hlutverk við ríkjandi aðstæður.
Þó Níels, matsmaðurinn með derhúfuna sem var feitur og hafði
kviðlinga á hraðbergi, tæki vel í margt sem við sögðum og væri
sammála okkur í ýmsu var ekki það sama uppi á teningnum með
hinn matsmanninn, nafna minn Stefán, sem var þvengmjór og alltaf
með sama ótendraða sígarettustubbinn á milli varanna; eða réttara
sagt kom það aldrei í ljós því hvenær sem tóm gafst til að ræða málin
var hann þotinn af stað, sestur upp á næsta lyftara, farinn að afhausa
eða byrjaður að flaka. Sumir sögðu að hann svimaði ef hann stæði
kyrr, aðrir að hann væri með njálg. En hvort sem menn sögðu hafði
enginn heyrt hann tala síðan á Síldarárunum.
En hvað gátum við gert fleira?
Það þýddi auðvitað ekkert að einangra sig bara við örfáar hræður.
Ef byltingarstarfið átti að bera árangur og ná fótfestu um allan
landsfjórðunginn var ljóst að fleiri urðu að ljá málstaðnum eyra. Því
var það eitt kvöldið, á meðan við bogruðum yfir járngráu keri,
drógum upp söltuð fiskflök, skoluðum þau og lögðum á bretti, að
við Siggi tókum okkur til og hófum að ræða áróðursstarfið, hver
núverandi staða þess væri og hvernig það yrði best útvíkkað og
þróað.
Við hóuðum í Gunna og Flosa þar sem þeir stóðu með hvítar
fiskisvuntur framan á sér og söltuðu og hlóðu í stæður. Þetta var
kvöldvinnan; á daginn rifum við niður og pökkuðum en á kvöldin
byggðum við upp og hlóðum. En eftir talsverðar bollaleggingar,
umræður um forgang mála, var niðurstaðan sú að ráðlegast mundi
að halda fund þar sem bæði sjónarmið Flokksins og starfsemi væru
kynnt.
Þar sem haustið nálgaðist óðfluga var orðið allt of kalt til að halda
útifund, auk þess sem að þá hefðum við að minnsta kosti þurft að
hafa gjallarhorn. Það var heldur ekki hægt að fá samkomusalinn í
173