Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Qupperneq 44

Tímarit Máls og menningar
Um hugann syntu ótal tóm Vodkaglös og áfengir þokubakkar
höfðu hrannast upp. En andlit hennar, brosið sem sprakk fram af
vörunum, var sem tungl í fyllingu. Eg var að hugsa hvað best væri
að segja þegar augu okkar mættust. En það skipti engu máli; undar-
leg þögnin hafði hjúpað sig utan um okkur og varirnar töluðu sitt
nakta mál. Þó ég heyrði raddirnar í umræðunum voru þær aðeins
fjarlægt skvaldur.
Já allt leið um og sveif í fjarska þegar ég hjúfraði mig upp að
henni og lét höfuðið falla í barm hennar. Hún greip um það, hélt því
einsog bolta, strauk með báðum höndum og á meðan ég þreifaði
fyrir mér innan undir fötunum fann ég votar varir hennar á hálsin-
um. Við stóðum upp og á meðan við vangadönsuðum eftir fjörugu
lagi streymdu græðgislegir kossarnir um líkama okkar. Svo tók hún
hönd mína og við leiddumst eftir löngum gangi, inn í herbergi þar
sem autt rúm beið.
Nei, ég vissi ekkert hvað klukkan var en allt í einu var hurðinni
hrundið upp og Siggi stóð við rúmgaflinn með tvo kaffibrúsa fulla af
Vodka. Hann sagði að við ættum að vera mættir eftir korter. „Mætt-
ir hvert?“ Eg þóttist ekki skilja hvert hann væri að fara heldur teygði
úr mér og ætlaði að grípa utan um stelpuna og kúra mig upp að
henni, en þá var hún farin.
Um leið mundi ég að þetta hafði mistekist. Þegar hún greip um
liminn og ætlaði að stinga honum inn varð mér sáðfall og lyppaðist
bara niður og sofnaði. En af því að Siggi hló um leið og ég greip í
tómið, sló sér á lær og skellihló, grunaði ég hann um græsku, hélt
hann vissi allt um málið og dreif mig strax fram úr. Eg var glaðvak-
andi og eftir að hafa fengið mér góðan sopa úr öðrum brúsanum var
ég til í slaginn.
Frammi hrutu sjómennirnir en Flosi var með glóðarauga og þeir
báðir, hann og Gunni, sem sagðist hafa unnið tólf skákir, sátu enn
við drykkju og virtust eldhressir og það var ekki fyrr en við vorum
byrjaðir að vinna að þreytan helltist yfir þá. Flosi stóð og geispaði
við vigtina og Gunni fór allur í keng. Hann rétt gat haldið um
sporðana og var allt í einu sofnaður bak við eina saltfiskstæðuna.
Það hefði verið allt í lagi ef verkstjórinn hefði ekki þurft að vekja
hann því Hafdís var í símanum til að segja honum að hún væri
ófrísk og þau ættu von á barni.
178