Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 48

Tímarit Mdls og menningar
eiturbyrlari og lét því ekki segja mér það tvisvar heldur hóf lurkinn
á loft og mölbraut flöskuna í höndum hans um leið og hann ætlaði
að rétta hana til mín.
Ég hljóp en hann hélt um stútinn og orgaði á eftir mér, sagðist
mundu rista upp á mér kviðinn og skera í sundur á mér smettið.
Þannig börðumst við í gegnum storminn þar til honum hafði tekist
að króa mig af á lítilli bryggju niður við höfn. A ég að láta mig fjúka
út í sjó eða gefast upp, hugsaði ég um leið og blákaldir fingurnir
gripu eins fast og þeir gátu utan um lurkinn. Og nú hóf ég hann á
loft og hljóp æpandi á móti manninum sem mér til mikillar furðu
fleygði frá sér oddhvössu glerinu og hljóp þar til hann hvarf mér
sjónum.
Snjónum kyngdi niður, stórir skaflar mynduðust og fjöllin voru
einsog jöklar. Ég vissi ekkert hvað hafði gerst, mundi bara að ég
hafði ætlað að leita að stelpunni en einhver fleygt mér niður háar
tröppur og þegar ég vaknaði var ég blóðugur og svo kvefaður að ég
nötraði allur og skalf. Ég reyndi að vinna en það var einhver seið-
ingur í höfðinu sem magnaðist í hvert sinn sem ég steig inn í bræðsl-
una og í dimmasta skammdeginu var ég með stöðugan hausverk.
Ég hætti að mæta, missti alla matarlyst og lá undir sænginni og
hríðskalf. Uti hvein stormurinn og ýlfraði og vældi en inni var
dimmt því skaflarnir náðu upp á miðja rúðu og fjúkið byrgði sýn.
Þegar Flosi kom með innpakkaðan mat frá mötuneyti hótelsins
borðaði ég í hæsta lagi hálfa kartöflu og nú var ég alveg hættur að
vita hvort vekjaraklukkan hringdi í martröðum hugans eða herberg-
inu við hliðina.
„Stefán, nú eru liðnar tvær vikur, þú verður að fara að mæta.“
Þetta var röddin hans Flosa en ég ansaði honum engu. „Þú hlýtur að
sjá það, við Jói getum ekki staðið í þessu einir.“ Svo fjarlægðist
fótatakið út ganginn, þung stígvélin og útidyrahurðin skelltist aftur.
Ég sofnaði, dreymdi skærblátt tjald og litla hvíta dúfu. Uti nötraði
allt og skalf en mér til mikillar furðu var ég bara þó nokkuð hress
þegar ég vaknaði.
„Þú verður að mæta í dag . . . við Jói getum ekki staðið í þessu
einir.“ Það var einsog röddin væri enn fyrir utan. Einhvers staðar
drundi og nú vildi ég vita hvað var á seyði. Ég klæddi mig í galla-
buxurnar og lopapeysuna og fór í fóðruðu úlpuna utan yfir. Vegur-
182