Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Síða 64

Tímarit Máls og menningar
dó enda þótt hann ynni ennþá í fyrirtækinu, ef til vill áttu - sem
meira að segja var mjög líklegt - heppilegar tilviljanir mun drýgri
þátt í þessu; svo mikið var víst að fyrirtækinu hafði öllum að óvör-
um vaxið fiskur um hrygg á þessum tveimur árum, það hafði orðið
að tvöfalda starfsliðið, veltan hafði fimmfaldast, frekari framgangur
var vafalaust í vændum.
En vinurinn hafði enga hugmynd um þessar breytingar. Aður
fyrr, síðast kannski í þessu samúðarbréfi, hafði hann ætlað að telja
Georg á að flytjast til Rússlands og verið margorður um aðstæðurn-
ar í Pétursborg, sérstaklega fyrir viðskiptagrein Georgs. Viðskipta-
tölurnar voru smáræði í samanburði við þau umsvif sem nú voru
orðin í fyrirtæki Georgs. En Georg hafði engan hug haft á því að
skrifa vini sínum um velgengni sína í viðskiptum og hefði hann farið
að gera það núna, seint og um síðir, liti það auðvitað einkennilega
út.
Georg lét sér því nægja að skrifa vini sínum jafnan um þýðingar-
laus atvik eins og þau sem hrúgast óskipulega upp í endurminning-
unni þegar maður lætur hugann reika á kyrrlátum sunnudegi. Hon-
um var umhugað að láta ótruflaðar þær hugmyndir sem vinurinn
hafði gert sér um fæðingarborg sína á umliðnum tíma og sætt sig
við. Þannig atvikaðist það að Georg skýrði vini sínum frá trúlofun
manns sem skipti hann engu máli og stúlku sem skipti jafnlitlu máli,
í þremur bréfum með alllöngu millibili, uns vinurinn fór að fá áhuga
á þessum merkisviðburði þvert ofan í áform Georgs.
Georg var þó ljúfara að skrifa honum um svonalagað en að viður-
kenna að sjálfur hafði hann trúlofast fyrir mánuði ungfrú Frídu
Brandenfeld, stúlku úr efnaðri fjölskyldu. Hann ræddi oft við unn-
ustuna um þennan vin sinn og þetta sérstæða bréfasamband þeirra.
„Þá kemur hann alls ekki í brúðkaupið okkar,“ sagði hún, „en ég
hef þó rétt til að kynnast öllum þínum vinum.“ „Eg vil ekki raska ró
hans,“ svaraði Georg, „ekki misskilja mig, hann myndi sennilega
koma, að minnsta kosti held ég það, en hann myndi finna til þving-
unar og sárinda, kannski öfunda mig og áreiðanlega verða óánægð-
ur, og þar sem hann væri ófær um að vinna bug á óánægjunni myndi
hann snúa aleinn aftur. Aleinn - veistu hvað það þýðir?“ „Já, en
getur hann þá ekki frétt af brúðkaupi okkar eftir öðrum leiðum?“
„Það get ég að vísu ekki komið í veg fyrir, en miðað við lífshætti
198