Tímarit Máls og menningar - 01.05.1988, Qupperneq 65

Dómurinn
hans er það ósennilegt." „Ef þú átt slíka vini, Georg, hefðirðu alls
ekki átt að trúlofa þig.“ „Já, þetta er okkur báðum að kenna; en nú
vildi ég ekki breyta því.“ Og þegar hún gat síðan með andköfum
stunið upp undir kossum hans: „Eiginlega angrar það mig samt,“
fannst honum það í rauninni meinalaust að skýra vini sínum frá öllu
saman. „Svona er ég og hann verður að taka mér eins og ég er,“
sagði hann við sjálfan sig, „ég get ekki sniðið úr mér einhvern annan
mann sem væri kannski hentugri fyrir vináttu hans en ég er.“
Og reyndin varð sú að í langa bréfinu, sem hann skrifaði á þessum
sunnudagsmorgni, skýrði hann vini sínum frá trúlofuninni með eft-
irfarandi orðum: „Bestu tíðindin hef ég geymt mér þar til í lokin. Eg
hef trúlofast ungfrú Frídu Brandenfeld, stúlku úr efnaðri fjölskyldu
sem settist ekki að hérna fyrr en löngu eftir að þú fórst og þú
kannast varla við. Síðar gefst tækifæri til að segja þér nánar frá brúði
minni; að sinni læt ég nægja að segja þér að ég er mjög hamingju-
samur og að milli þín og mín hefur ekkert breyst nema hvað þú
munt eiga í mér ekki bara venjulegan vin heldur hamingjusaman vin.
Þar að auki eignast þú í brúði minni, sem biður kærlega að heilsa þér
og mun sjálf skrifa þér bráðlega, heiðarlega vinkonu og það er ekki
alveg þýðingarlaust fyrir piparsvein. Eg veit að það er margt sem
aftrar því að þú heimsækir okkur, en væri brúðkaup mitt ekki ein-
mitt rétta tækifærið til að ryðja nú öllum hindrunum úr vegi? En
hvernig sem því er farið, breyttu samkvæmt bestu vitund og án
tillits til annars.“
Með bréf þetta í hendinni sat Georg lengi við skrifborðið og sneri
andliti mót glugganum. Kunningi, sem gekk framhjá á götunni,
heilsaði honum, en hann endurgalt tæpast kveðjuna með fjarrænu
brosi.
Að lokum stakk hann bréfinu í vasann og gekk út úr herbergi sínu
þvert yfir lítinn gang inn í herbergi föður síns en þangað hafði hann
ekki komið mánuðum saman. Þess gerðist ekki heldur nein þörf því
að hann hafði stöðug samskipti við föður sinn í fyrirtækinu, hádeg-
isverð snæddu þeir samtímis í matsöluhúsi, á kvöldin sá að vísu hvor
um sig eftir geðþótta; samt sátu þeir oftast stundarkorn, hvor með
sitt dagblaðið, í sameiginlegri setustofu þeirra, nema þegar Georg
var í félagsskap vina sinna, sem oft henti, eða þá að undanförnu í
heimsókn hjá unnustunni. Georg furðaði sig á því hve dimmt her-
199