Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Qupperneq 62

Einar Ólafsson
Draumar
Þetta var á árum Kínverska garðsins í Reykjavík. Kínverski garðurinn var bakgarður á
homi Skólavörðustígs og Frakkastígs. í húsinu framan við hann, sem sneri að Skóla-
vörðustígnum, var hið ágæta veitingahús Hábær, þar sem hleypt var inn þeim mönnum
sem ekki þóttu sómasamlegir á fínni börum, drykkjumönnum sem vom búnir að drekka
af sér hvítflibbann, smáglæpamönnum, hommum sem tókst illa að leika hlutverk hins
kvensama karlmanns, smáskáldum sem áttu erfitt uppdráttar, blönkum stúdentum og
sjómönnum í landlegum sem gekk illa að laga sig að stöðum þar sem krafist var
samkvæmisklæðnaðar eftir slorið á dekkinu og þrengslin í káetunni. Fólkið sem drakk
asna um helgar áleit þennan veitingastað Sódómu sem ekki væri þeim samboðin, þar væri
sukksamt og óeirðasamt, en satt að segja var þetta ákaflega friðsamur bar, skuggsýnn og
hljóðlátur, og þá sjaldan sjómenn nýkomnir í land gerðust hávaðasamir kom gamli
dyravörðurinn og hastaði á þá og sagði „Hvurslags er þetta“ og sló þá á puttana eins og
hávaðasama skóladrengi og þá féll allt í ljúfa löð, enda bjó ekki annað að baki en svolítill
sálarherpingur eftir púl og þrengsli í erfiðri sjóferð. En smáskáldin og hvítflibbalausu
drykkjumennirnir hleyptu sínum sálarherpingi aðeins út í angurværð.
Steinveggur skildi bakgarðinn frá Frakkastígnum, en reft var yfir hann og þekjan úr
hálfglæru bámplasti. Þannig hafði verið búið til hálfgildings gróðurhús sem bauð upp á
notalegan suðrænan garð. En þar sem talsvert umstang fylgir því að annast lifandi blóm
og vafningsjurtir var garðurinn fylltur af sígrænum plastjurtum. Til hliðanna voru gerðir
básar fyrir borð en í miðjunni var útbúin lítil tjöm og rann vatn í sífellu gegnum hana og
féll ofan í hana í litlum fossi. Þarna lék því stöðugt í eyrum ljúfur lækjamiður. í tjömina
köstuðu gestimir smáaumm og samkvæmt litlu skilti sem þama var skyldu þeir renna til
byggingar Hallgrímskirkju, sem gnæfði yfir staðnum klædd stillönsum sem borgarbúar
vom famir að halda að tilheyrðu arkitektúmum. En á borðin var borið hvítvín, rauðvín
eða rósavín svo lengi sem gestimir áttu aura eða þekktu einhvem á næsta borði sem mátti
52
TMM 1991:1