Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Síða 63

slá. En það var aðeins yfir sumarið sem veitingar voru bomar fram í garðinum enda varla
notalegt að sitja þar meðan vetrarvindamir gnauðuðu á hálfgagnsæju báruplastinu.
Upphaf þessarar sögu er snemma sumars þegar nýbúið er að opna garðinn eftir
vetrarlokunina. Ég var nýkominn í sumarfrí frá háskólanum, hafði slampast gegnum próf
og var nú að slæpast og dró það dag frá degi að fá mér sumarvinnu þótt galtómir vasar
krefðust einhverra aðgerða í þá átt. Þess í stað svaf ég fram að hádegi, eyddi deginum í
eitt og annað, oftast ráp milli kaffihúsa, en stundum settist ég við skrifborðið og horfði á
hvíta pappírsörk. Þannig réttlætti ég hangsið með því að ég væri að yrkja, en sjaldnast
kom nokkuð á pappírinn annað en taugaveiklunarlegt krot. Svo leit ég gjarnan inn á
Kínverska garðinn um klukkan sex þegar farið var að bera rósavín á borð. Venjulega hitti
ég einhvem sem bauð mér í glas.
Oftast vom það þeir bræður og vinir mínir, Bjami og Páll Haraldssynir. Þeir vom
nýkomnir austan af fjörðum af vertíð, vel fjáðir, kátir og stæltir. Og með drauma. Þeir
vom eins og hressandi krydd í vorið og þegar rósavínið bættist við var allt fullkomnað
við lækjarkliðinn í kínverska plastblómagarðinum á Skólavörðuholti. Og stundum var
boðið upp á tónlist, lifandi tónlist eins og sagt er. Gamall harmónikkuleikari kom stundum
og þandi nikkuna eða sjómaður einn sem naut vinsælda fyrir dægurlög sem hann hafði
sungið inn á hljómplötur við undirleik fremstu manna í dægurlagaheiminum, hann kom
þama stundum og spilaði á rafmagnsorgel. Ég man að hann kom einhverju sinni að
borðinu okkar og studdist fram á það og mér varð starsýnt á hendur hans og undraðist
hvemig hægt væri að spila á orgel með svona stómm höndum og maðurinn svona
dmkkinn. Og stundum kom kunningi minn, Alli Bjöms, sem var kallaður trúbadúr af því
að alls staðar var hann mættur með gítarinn þar sem menn skemmtu sér, hann kom annað
veifið í Kínverska garðinn og söng Bellman fyrir lítils háttar þóknun, og þá komst
vorkvöldið í algleyming.
En þeir áttu sér sem sagt draum, bræðumir Bjami og Palli. Það er að segja, Bjami átti
sér draum og Palli fékk smám saman hlutdeild í honum. Sumarið áður en þetta var hafði
Bjami farið með nokkxum kunningjum sínum norður á Strandir. Þar vom þeir nokkrar
vikur í eyðifirði þar sem ekkert var kvikt nema fuglar og refir og fiskurinn í sjónum, þar
umvöfðu sóleyjar og blágresi gamlar bæjarrústir og allan tímann var einmunablíða. Þeir
höfðu litla trillu og rem til fiskjar og lifðu góðu lífí fjarri þeim borgar- og vertíðarskarkala
sem þeir voru vanastir.
Allan veturinn, alla vertíðina, var þetta draumur Bjarna. Að kaupa sér trillu og fara
norður á Strandir í einhverja eyðibyggð þar sem enn stæði uppi heillegt hús, gera það upp
og lifa af sjónum, rækta kartöflur og grænmeti og verka harðfisk og selja í næsta kaupstað
fyrir þeim brýnustu þörfum sem ekki fengjust af landi eða sjó. Ekkert púl á dekki eða í
TMM 1991:1
53