Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Qupperneq 12

löngum verið sungið með sama lagi og kvæði Jóns Thoroddsens, Hlíðin
mínfríða, sem sé þrjár línur af gerðinni:
/ Guðmundur, / Ragnar, / Gísli, / Sveinn og / Hjalti, /
/ Svv / Sv / Sv / Sv / Sv /
en stutta línan óbreytt. Daktflinn (Guðmundur), sem stóð í miðri línu
með tvo tróka á hvora hönd, hefur í þess stað lent fremst í línu á undan
fjórum trókum.
Á þessum breytta Saffóar-hætti er þýðing Gríms á Integer vitæ, sem
auk þess er endarímuð. Upphafs-erindið sýnir einnig bráðfallega ís-
lenzka ljóðstöfun:
Vammlausum hal og vítalausum fleina
vant er ei, boglist þarf hann ei að reyna,
banvænum þarf hann oddum eiturskeyta
aldrei að beita.
Á sama veg er ort þýðing Steingríms á ljóði Saffóar, 77/ ungmeyjar, sem
einnig er endarímuð.
Því miður veit ég ekki um eiginlegan Saffóar-hátt á íslenzku, nema
grípa til minna eigin þýðinga, og fer þá með vísu sem sótt er í kveðskap
Hórasar:
Magurt kot lét Örlaganom mér eftir,
ásamt neista hellenskrar söngvagáfu,
og það geð, sem fátt um hvað fjöidinn hugsar,
finnast sér lætur.
Hér var reynt að halda frumhættinum óbreyttum að öðru leyti en því, að
hann er ljóðstafaður á íslenzka vísu.
Bragarháttur, sem mjög gætir í kveðskap Fom-Grikkja og síðan Róm-
verja, einkum hjá Hórasi, er sá sem kenndur er við Alkajos. Til þess að
finna þessum hætti íslenzkt dæmi, verð ég aftur að notast við eigið bagl,
og gríp upphafs-erindið í þýðingu á ljóði Alkajosar, Vetur:
/vS /vS/ /vS /vvS /vS/ Nú strýkir Seifur jörðina skarpri skúr
/vS /vS/ /vS /vvS /vS / af skýja nöf; en hneppt er í klakabönd
10
TMM 1993:4