Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Qupperneq 63

þetta er blóð og ekki var á bætandi, hún ærist af ótta, vill ógera komu
sína þegar og hörfa sömu leið og út, en dymar hafa gróið saman.
— Nú hefur skyn mitt skroppið saman, ég heyrði ekki þessa
boldangssteina vaxa fyrir undankomuleið mína. Mér munu aldeilis ætluð
önnur og meiri örlög og önnur leið.
Það er nefnilega dugur í dúllu fiskimannsins. Hún æðir hrædd, þó
svölu sinni og án hugsunar upp hringstiga mikinn, sem vindur sig
óravegu upp tuminn. A leiðinni sér hún stöku sinnum út um glugga með
skotraufum, sem snúa norður og suður. Allt smækkar og smækkar og
brátt er hún skýjum ofar.
— Hér væri ekki gott að detta (frekar en úr fangi föður míns) en mín
skotrauf er öðruvísi. Engu enn úr henni skotið, segir hún og æðir tröppu
eftir tröppu, hring eftir hring, ofar og ofar. Nú finn ég að renna af mér
kílóin.
Kemur hún loks, þessi mjóslegna og fíngerða eðalmær sem hún er
þegar orðin eftir þá ströngu uppgöngu, að dyrum að klefa nokkrum hæst
í tuminum.
Um leið og hún opnar þær ávarpar hana stór og hræðileg Ugla, sem
þar situr í herberginu og brennur úr augunum.
Uglan starði hyldjúpum napalmaugum á stúlkuna, sem sneri sér við
og hugðist flýja.
En þegar hún stígur aftur út á stigapallinn heyrist ógurlegur skruðn-
ingur og stiginn byrjar að hrynja og hverfa neðan frá og alla leið upp.
— Þú sérð þú verður að vera hér, og til þess ertu komin, segir Uglan
vingjamlega. Og skalt þú eiga full gott.
Uglan klappar henni vingjamlega á öxlina með hægara vængnum,
svo stúlkunni sýnist Uglan vera dómari í skikkju eða vinalegur prestur
með niðursoðinn þjóðgarð í krukku í bakherberginu. Stúlkan róast dálítið
þegar hún heyrir að dimm röddin er sú sama og hefur hyllt hana til sín
frá því hún lá í blóði sínu í flæðarmálinu. Hjartað lætur þó enn óskaplega,
eins og fugl í bijósti hennar.
— Hér má borða þjóðgarð og útvarpsstöðvar í öll mál, segir hann og
réttir henni epli með loftneti, kíki og heymartólum. Við hvern bita fer af
þér dagshungur og dagsþorsti, en erfiðara er með nótthungrið og nótt-
þorstann, en þar áttu mig líka að, og ekki síður segir hann ísmeygilega
og setur geirvörtu hennar létt sér í gogg si svona, enda gapir blómakjóll-
TMM 1993:4
61