Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Síða 65

og arabískum, og hver sinn texta, en undarlega hljómar þetta allt vel
saman. Ein svakablaka vindur sér að henni og segir:
— Hvað rímar við leður?
Hún hlær svakalega, kætist öll og svarar að bragði með annarri gátu:
— Það rímar við svuntu, þú raka svakablaka.
Hann hlær við með lampaglampa í auga og stórt vasaglas lyftist úr
vasa að vörum. Hún teygir litlu dömuloppuna sína biðjandi í átt að
fleygnum, en vinurinn hikar, lítur á Ugluna í hlýðinni spum. Uglan hristir
þungbrýn haus og teygir væng í átt að vegg þeim er gegnt stendur
vindauganu. Þær fljúga að veggnum og hverfa þar með hvin ein af
annarri. Stúlkan undrast, því svo er sem þær hverfi í milli þétthlaðinna
grjóthnullunganna, þar sem ekki kemst hár á milli. Síðust fer Uglan.
— Þetta er öldungis óskiljanlegt, enda er ég enginn öldungur, tautar
stúlkan í skilningsvana æsku sinni.
Hún þreifar gjörvallan vegginn, uppúr og niðrúr, sárspæld að missa
samstundis svo góða söngvara. Finnur þar loks þykkan vef risadording-
uls, og við nánari athugun sér hún þar er átthyrnd smuga.
— Fyrirgefðu vinkona ég verð að rjúfa það sem þú lokar gatinu þínu
með, segir hún við hina blómlegu kónguló.
Sér hún þá, er hún gægist í smugu, langt í burt eins og í þoku bjartan
sal og allt ljómandi, eins og sæi á silfur og gull. Margar myndir í skínandi
klæðum bæra sig til og frá.
— Er þá hið átthyrnda gat gleðinnar dyr? spyr stúlkan kóngulóna sem
er tekin til við að vefa á ný og svarar öngvu.
Hún starir tímunum saman á þessa dýrð, og ímyndar sér hver af
verunum sé hennar blaka. Ég skal vera bí bí, hugsar hún og tístir í henni.
En þá verður sky ndilega dimmt yfir dýrðinni svo hún sest niður og hugsar
sem ákafast hvað sé eiginlega að ske? En enginn fæst botn í það.
Áður en næst ber til tíðinda í turnherberginu finnur stúlkan eitthvað
hljóðlátt nálgast eins og fyrirboða, og rís guggin og svefnlaus upp í rúmi
sínu. Nemur hún nú leðurblökulykt, heyrir húðvængjaþyt, kemur þá
leðurblaka úr vegg, svo önnur og allur hópurinn — síðust Uglan. Sem
þær sjái hana ekki fljúga þær framhjá, djúpdrukknar, fordæmdar á svip
og lostnar einhverri óumræðilegri skelfingu hverfa þær út um vind-
augað. Og verður stúlkunni ekki um sel. Hvílíkan kvalastað stefna þær
á með þennan svip, hugsar stúlkan. Er Uglan þá vond? Er hún illdóms-
TMM 1993:4
63