Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Síða 67

— Það er auðvitað víkingunum að kenna hvernig komið er fyrir þér,
og varaðu þig á föður þínum. Hefur hann sýnt þér líkamlega áreitni?
Hefur hann rassskellt þig?
— Já, á beran bossann, strax þegar ég passaði á hnén hans, en ég elska
hann samt og ég segi ykkur ekki meira helvítin ykkar, þetta er líka allt
saman ykkur að kenna, fyrst þið getið ekki sent slökkviliðið með stiga
og slöngu að bjarga mér. Og hún étur eplið.
Stúlkan lítur varlega í átt til Uglunnar, tryllt af hannyrðaleysi. Hún
óskar þess að eplið festist í leginu svo koss væri nauðsynlegurog prinsinn
neyddist til að koma og lífga hana við. En ef hann væri Ugla, hugsar
stúlkan og horfir blíðlega til Uglunnar. Allt í góðu lagi, hún er það eina
sem ég á, hugsar um væng milli fóta, mjúkan væng í mjúku klofi, og við
gætum átt milljón Uglubörn. Væng um lendar, væng um brjóst, Uglu-
söngmás í eyra. Viljiði Ugluvæng, fyrst ekkert annað er að fá, spyr hún
í hug sér litlu dúllurnar framan á bringunni. Henni fínnst þær ólmar segi
já, en svarar sussu sussu, þetta er hættulegt! Viltu Uglu klofið mitt, fyrst
ekkert annað er að fá? Það svarar svo heiftarlega og frussast með svarinu
að hún hrökklast upp á gluggasylluna og setur hugann út í skýin. Hún á
fullt í fangi með að þagga niður í klofi sínu, svona er að vera í turni, en
sest á ský og trappar klofið niður úr Ugluórum og hugurinn bjargast við
að fara í fiskverkun.
Hún er enn ijóð á kinn í ljósaskiptunum þegar Uglan vaknar, og finnst
Uglan viti hvers vegna. Uglan lætur sem ekkert sé, eins og feitur
margreyndur þjóðgarðsprestur sem skilur ungviðið, ekki bara pungviðið.
Hún snyrtir stél og fjaðrir þögul, setur á sig maskara og ælæner.
— Þú ert samt karl, er það ekki? segir stúlkan, en Uglan glottir, svarar
þessu engu, stúlkan er sjálf hingað komin til spurninga.
— Hvort unir þú betur nóttinni eða deginum?
— Þín Uglunótt er ágæt, ég skal samþykkja það, fyrst stúlkna, því
mig langar svo inn í glauminn og drauminn, mig dreymir bara ský, klof
mitt er skýjað, auga mitt er skýjað, ég finn svo mikla bresti í geði, og það
enga traustabresti. En ég sé svipinn á andlitum blaknanna þegar þú rekur
þær út í daginn, svo ég verð að segja, minn dömudagur er líka góður, og
verður ævinlega númer eitt. En amma mín sagði alltaf, nóttina á ég sjálf.
Þú þína, ég mína. Nema við séum saman, þá eigum við okkar, og þú mína
og ég þína.
L.
TMM 1993:4
65