Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 69

stúlkan um leið og hún líður í svefninn með bergmál titrings í lærunum.
Litla daman er svo sæl að hún vaknar ekki sem endranær við dögunar-
sándið, þegar þreyttir Ugluvængimir blakast utan í rammgjörva steinana
kringum vindaugað. Fyllist Uglan við það illum gmn. Sprundið sefur svo
sælt og rjótt og vaknar ekki sárt í sárið, uppeldið á leið út um graðar
gráskýjaþúfur, Uglan stingur væng undir ofanverða bringu stúlkunnar
sem vaknar ekki við það heldur brosir munúðarlega.
— Hvað er hana að dreyma! Það er meira en ský. Ég hélt skýjafarið
á heimilinu hefði þvegið úr henni fyrir löngu alla svo dísæta drauma. Allt
verður dömu að draumi, en svo óspilltri í harðlæstu húsi skýjum ofar!
Hún fussar og sveiar en er of þreytt til að láta tortryggnina leiða sig í
ógöngur, enda vaknar stúlkan allt í einu, teygir sig enn af munúð, lítur
dimmbjörtu augunum sínum á Ugluna og spyr:
— Af hverju sjúskast þú ekkert Uglupáfi?
— Sjúskast? Ég set aldrei í mig áfengi né annað eitur. Það þarf enginn
að gera það í veislum. Fer þig ekki að langa að koma?
— Hvað ertu að þrugla gamla Ugla.
Hún sofnar áður hún svara nái, en stúlkan, sem aldrei nennir að sópa,
tekur til við að taka til og syngur lagið hennar Mjallhvítar dreymandi um
prinsinn.
Hún fer að pæla í hvað hún eigi að segja Uglunni til að sleppa, sópar
og sópar meðan hún pælir og pælir, sópar stokka og steina, þó fyrst og
fremst steina, sópar steina og fer einn steinninn að veina.
— Fyrirgefðu, fyrirgefðu að ég sofnaði, ég varð að sofa úr mér, ekki
með sópi núna.
— Þú sem áttir að sópa stokka mína, fórst þú ekki út um gluggann
ásamt hinum?
— Ég sá sem var, að við svo búið mátti ekki standa, enda farið að
standa svo til þín hugur og allt, stökk af baki þeim leiða fáki stuttu síðar
og hlýt að hafa rotast, annars hefði ég riðið beint til þín, hvíslar hann og
lítur hræðslulega til Uglunnar. Þei, þei.
— Þei þei segja þau saman.
— Segðu mér nú á þér deili og ráddu mér svo heilt, segir stúlkan.
— Og þú mér, segir blakan. Ég át hér epli sem þú þar til leiðinn gerði
verra en drepa mig. Ég var óspjallaður eins og þú til líkama og sálar þegar
mig henti sú fásinna ógæfunnar að villast hingað upp í þennan turn. Til
að binda enda á þjáningar mínar, hvort sem er dauðans matur, tók ég mér
TMM 1993:4
67