Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 91

loksins sannur femínisti." Það er athyglis-
vert að fyrirsögnin er ekki komin frá
Camille Paglia, eins og ætla mætti, heldur
er þetta fyrirsögn sem Ami Sigurjónsson
velur (enska fyrirsögn greinarinnar er
„Madonna I: Animality and Artifice).
Greinin fjallar um ákveðið tónlistarmynd-
band Madonnu, „Justify My Love,“ sem
höfundi fínnst „klámkennt, . . . úrkynjað.
Og frábært.“ Um þetta myndband segir
einnig síðar: „„Justify My Love“ er ógn-
vekjandi, lostakennd svipmynd af útlifuð-
um tvíkynjungum, sem em innlyksa í
öngstrætum hins úrkynjaða. Sefjandi
myndimar eiga sér hliðstæðu í sadó-
masókískum kvikmyndum . . .“ (TMM,
1993:1, bls. 86). Þessi athyglisverða grein-
ing Camille Paglia á þessu áhugaverða
myndbandi Madonnu verður henni svo til-
efni til að tjá sig um dómgreindarleysi
,,femínista“ (sem hún fullyrðir að hafi allar
verið „heiftúðugir andstæðingar Madonnu
frá upphafi" (86)) og slæman smekk þeirra
á karlmönnum! Madonna er hinn sanni
femínisti, segir Camille Paglia, hún „hefur
kennt ungum konum að vera að fullu kven-
legar og kynferðislegar en hafa jafnframt
fulla stjóm á lífi sínu. Hún sýnir stúlkum
hvemig þær geta verið aðlaðandi, hrífandi,
kraftmiklar, metnaðarfullar, ágengar og
sniðugar — allt í senn“ (86). Og hvers
vegna er Madonna svona góður kennari
ungra stúlkna? Jú, það er af því að hún
„hefur mun dýpri sýn á kynlíf en femínist-
ar“ (87). Og það er hvorki meira né minna
en í þessari djúpu sýn Madonnu á kynlífið
sem „framtíð femínismans" er fólgin! Það
er eins gott að „femínistar allra landa sam-
einist“ nú um að dusta rykið af Madonnu-
plötunum og hefji endurskoðun á hug-
myndafræðinni.
SUSflN FALUDI
HE PUIITZER PRIZE-WINNING JOURNALIST
Það þarf ekki lengi að lesa í greinasafni
Camille Paglia, Sex, Art, and American
Culture, þaðan sem umrædd grein er kom-
in, til að sjá að hrifning hennar á Madonnu
er sjálfshrifning. Þetta verður ljóst af end-
urteknum samanburði Camille Paglia á
Madonnu og sjálfri sér. Hún leggur áherslu
á að þær komi frá sams konar bakgrunni,
hafi sama tónlistarsmekk, séu báðar
,,pabbastelpur“ o.s.frv. Þetta afhjúpast í
setningum á borð við: „She is an Italian,
Catholic, like me.“ „Like me, she sensed
the buried pagan religiosity in disco.“
„Madonna, like me, is drawn to drag
queens .. .“3
Ámi Siguijónsson lýkur grein sinni um
Camille Paglia með því að íhuga þá
„áleitnu spumingu“ hvort Paglia „Veiti
TMM 1993:4
89