Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Side 47

segir í kvæðinu „Hjá blámönnum. Einni af sögum Afríku-Kobba“.10 Og
einhverri frægustu ástkonu kvæða sinna leggur Davíð þessi orð í munn:
Komdu, eg skal kyssa í þig
karlmensku og þor,
hreystina og fegurðina
og frelsisins vor.
Komdu, eg skal glaðvekja
guðseðli þitt
og fá þér að leikfangi
íjöreggið mitt.
Ekki skal það kvelja þig
skóhljóðið mitt;
eg skal ganga berfætt
um blessað húsið þitt.11
Vafalítið yrði afstaða sem þessi kennd við karlrembu á dögum mjúkra gilda
nútímans, en líti hver og einn sjálfum sér nær, karlar og konur. Kann ekki að
vera að í erótískum kvæðum sínum tjái Davíð kjarna máls um samskipti
kynjanna þegar yfirbreiðslu siðmenningarinnar hefur verið svipt af dýrateg-
undinni sem kallast homo sapiens.
Eftir því sem á höfundarferil Davíðs leið varð á ástarkvæðum hans sú
breyting, sem við beinlínis getum kallað líffræðilega, að funandi brími
æskuljóðanna hverfðist í mildan varma, oft tengdan tregafullri minningu.
Má taka sem dæmi kvæðið „Endurfundi“ í Síðustu Ijóðum (1966):
Er vorið kemur sunnan yfir sund
með söng í hjarta, gneistaflug um brár,
þá breytast öll hin löngu liðnu ár
í ljósan dag, í heiða morgunstund.
Við fjallsins rætur á ég lítinn lund
og leyndardóm, sem enn er hreinn og skær
og heillað getur svip þinn, nær og nær,
og nafhi þínu gefið hold og blóð,
laugað í dögg og dagsins morgunglóð.
Sú fegurð öll, sem fyrir sjónir bar
á förnum vegi, birtist vinum tveim,
sem ennþá muna yndislegan heim —
sem einu sinni var.
TMM 1995:2
41