Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Blaðsíða 62

Stefanía Þorgrímsdóttir
Klukka íslands
Ég spring; ég sver það, ég spring. Þungur niður í eyrum mér, rauð
móða byrgir mér sýn.
Eða ég drep einhvern, svei mér þá. Drep þá alla. Slæ, sting, risti.
Slátra.
Og segi kurteislega: — Er þá ekkert hægt að gera ? —
Besta konuröddin mín; lagfæri hárið í leiðinni og hagræði mér
örlítið í illa hönnuðum stofnanastólnum.
Óþarft að koma fyrir eins og drusla úr ræsinu þó svo maður aldrei
nema sé einmitt þar.
Hann er svo kurteis, svo þægilegur og nákvæmlega rétt snyrtilegur,
þessi ungi maður hinum megin við borðið; mátulega alvitur og
mátulega óviss. Bjargvætturinn. Bjargvætturinn minn í kerfinu. Ekki
í grasinu, nei, örugglega ekki þar.
Hann hefur áreiðanlega aldrei komist nær grasi en að slá blettinn,
nema þá hann búi í blokk, sem væri svosem eftir öðru.
Heil kynslóð fædd og uppalin í graslausri blokk á fullu við að bjarga
kerfínu, komin langleiðina á miðjan aldur og hefur aldrei kynnst grasi
öðruvísi en sem sýningargrip fyrir túrista. Jesús minn.
— Gera — segir hann og dregur svarið við sig,—jú, það er kannski
sitthvað hægt að gera ef— ...
Horfír upp í loítið, bankar pennanum nokkrum sinnum á möpp-
una sem er ég og bætir við: — Það náttúrulega bætti ekkert fyrir þér
að rjúka svona upp; ekki að ég sé að áfellast þig neitt fyrir það, hreint
ekki. En svona bara er það. Eins og þú hlýtur að vita. Þessi mál vinnast
best með róseminni, eins og ég var búinn að segja þér. Að halda ró
sinni semsagt. —
Það er nefnilega það. Að halda ró sinni. Ágætt, fínt, og umfram allt:
hljómar vel. Hljómar auðvelt.
56
TMM 1995:2