Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Síða 64

Sem grét af reiði og blygðun vegna frænku minnar sem lenti í
Kananum. — Aldrei hélt ég að ég þyrfti að verða vitni að því að kona
mér skyld lifði af kroppnum á sér. —
Pabbi, — pabbi minn aftur á móti á ættföður sem drap af sér þrjár
frjósamar eiginkonur og það þótt hann hefði þær ekki einhlítar. Börn
átti hann fleiri en hann vissi og þau báru mörg föðurnöfn.
Pabbi er líka kominn út af Skúla fógeta. Það er Davíð Oddsson
einnig og má einu gilda.
Og hér sit ég, afkomandi Skúla fógeta, bastarður svo langt aftur sem
íslandssagan nær, og á líf mitt, persónu, og velferð barnanna minna
undir þessum unga, mátulega manni.
Eitt andartak horfumst við í augu yfir borðið, og hann er svo góður,
svo velmeinandi og góður, að vorkunnsemi hans með glataðri sjálfs-
virðingu minni nær þetta andartak yfir ókortlagt úthafið milli okkar.
Eitt andartak.
Svo: — Þú hefur ekki reynt að ræða stöðu mála við fyrrverandi
eiginmann þinn? —
Þar kom það loksins. Eins og mig grunaði.
Vinir og vandamenn. Fyrrverandi, ef ekki vill betur til.
Ef hann bara vissi — vissi hvernig hægt er að týna fólki, rétt eins og
hlutum, sem þú hefur í vangá og flýti augnabliksins skilið eftir hér og
þar á glámbekkjum tilverunnar. Og það þér.
Kannski veit hann það. Kannski trúir hann í bjartsýni hlutverks síns
að hægt sé að endurheimta það allt í einhverri dularfullri deild fýrir
óskilamuni.
— Nei — segi ég, — til hvers svosem? Hann ... — og gleypi öll
ósögðu orðin sem á þessum stað yrðu kölluð „úr jafnvægi-neikvæðni
— móðursýki.“
Hann. Föður barnanna minna. Hann sem les fyrir mig launaseðlana
sína, skattframtal síðasta árs og allar ógreiddu skuldirnar þegar ég spyr
hvort hann ætli að leggja börnunum til eins og eina skó þegar skólarnir
byrja.
— Til hvers heldurðu að ég borgi meðlag — í hvað eyðirðu þessu
eiginlega? — spyr hann sárhneykslaðri röddu, og endar allar sínar
ræður á lokasetningunni: — Þú ert staðráðin í að koma mér endanlega
58
TMM 1995:2