Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Síða 68

við með bakið snúandi við mér: — Mér svona datt í hug að í kvöld
væri ágætt, — verðum víst að ganga einhvern veginn frá þessu, ekki
satt? Ég vil ekki vera aðgangsharður, þú veist það, en ... og þetta er nú
orðnir hvað? Þrír, íjórir mánuðir, er það ekki? Þegar blessuð börnin
eru komin í ró kannski? —
Ég svara engu, enn fálmandi eítir húslyklinum í tösku og vösum
þegar dyrnar opnast og ég slepp frá rödd hans, áleitinni og auðmjúkri
í senn.
Börnin bíða bæði í forstofunni ineð þögla spurn í augum, búin að
bíða, bíða allan morguninn eftir að mamma komi til baka. Hvað
skyldu þau hafa heyrt áður en þau opnuðu, hve mikið skilið? Tólf og
þrettán ára? Alltof mikið.
Börnin mín, fullkomnasta smíð skaparans, borin í þennan heim til
frelsis og virðingar.
Ég horfi á þau eins og ég sé að sjá þau í fyrsta sinn, rétt eins og þegar
ég fékk þau í fangið nýfædd og fann fögnuðinn og lífskraftinn duna í
æðunum líkt og ölvun.
Þau standa þarna hlið við hlið án þess að segja orð, hann dökkur
með litaraft ömmu minnar, hún ljós.
Börnin mín, sem hafa þó augun mín.
Augu, sem strax skilja án þess að nokkur spurning hafi verið borin
upp.
Skilja að mamma fékk ekki neitt, að enginn verður sendur út í búð
í þetta sinn til að kaupa í matinn og kannski bland í poka fyrir
hundraðkall í leiðinni, að kannski verðum við senn að flytja einu sinni
enn.
Og hún, stúlkan mín ljóshærð og litfríð segir svipbrigðalaus: — Ég
lagaði kaffí handa þér, mamma — og togar um leið í bróður sinn. Á
lægri nótunum: — komdu, sérðu ekki að mamma ... — Framhaldið
utan heyrnarmáls ellegar hún hefur lækkað röddina niður í hvísl til
að forðast reiði mína: mamma er í vondu skapi — mamma er fúl —
blönk — ómöguleg ...
Betur komin annars staðar — undir skemmdum, — skemmdum ...
Ég sest með kaffíbollann við eldhúsborðið og horfi út um gluggann.
Hann er enn að fyrir utan, að dunda sér fram yfir hádegið. Dunda sér,
það var orðið. Við hvað í ósköpunum er illskýranlegt: hálfhrunið
62
TMM 1995:2