Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Side 76

brosað vingjarnlega til hans eins og hvers annars gests, án þess kannski
að gera sér grein fyrir öllu því sem staðhæfingin fól í sér. Sá til hægri
fór þess á leit við borðnaut sinn að hann velti þessu nánar fyrir sér, og
Mehlhaupt, sem var holdgrannur og með barkakýli sem gekk upp og
niður, líkt og hann væri stöðugt að kyngja einhverju, sagði: — Gjarna,
það skal ég svo sannarlega gera, kæri Kronstadt — og innti eftir því
með fremur hljómsterkri, syngjandi röddu, hver það væri sem í hlut
ætti, og viðmælandinn, Kronstadt, svaraði sem svo að sér væri ókunn-
ugt um það en hann væri aðeins að hafa eftir það sem barkonan hefði
skýrt sér frá, er hann hafði, einu sinni sem oftar, skroppið inn á og svo
framvegis. — Ég skil —, sagði Mehlhaupt og endurtók orðin. Því næst
kallaði hann til þjónsins, sem beið þolinmóður fýrir framan kráar-
gættina, og pantaði tvo hveitibjóra í viðbót á borðið.
En nú gerðu þeir loks hlé á samtali sínu. Ég færði mér í nyt þessa
stundarþögn til að öðlast gleggri yfirsýn yfir veitingagarðinn. — Við
dyrnar, þar sem þjónninn hafði horfíð inn í veitingastofuna, stóðu upp
við vegginn allmargir samanbrotnir járnstólar með rauðlituðum
þverrimlum á, sumir þeirra reyrðir saman með mjóum keðjum og
hengilásum. Og borðin í garðinum voru heldur alls ekki öll á sínum
stað; flestum þeirra hafði verið ýtt þétt upp að ýmsum trjástofnum, til
þess að laufkrónurnar veittu þeim skjól fyrir hugsanlegum regnskúr-
um. Jarðvegurinn, sem virtist rétt vera farinn að þorna aftur eftir
hellidembu, var markaður greinilegum fótsporum og förum eftir
reiðhjól sem náðu frá garðshliðinu og allt upp að kráardyrunum. Auk
mannanna tveggja voru þar aðeins tvö ungmenni, piltur og stúlka,
sem virtust algerlega í sínum heimi. Og yfir öllu saman hvelfdist
himinn með skýjaflókum sem bleik sól barðist án árangurs við að
brjótast gegnum, svo hún mætti draga á langinn ótímabær endalok
sumarsins.
Nú gekk þjónninn aftur inn í garðinn, með útglennt hnén, líkt og þau
hefðu svignað sundur, og bar mjöðinn á bakka. Ekki fyrr en veigarnar
höfðu verið fram bornar og þeir kuinpánar dreypt á þeim, með gætni
þó sakir froðunnar, tók Kronstadt aftur upp þráðinn.
Barkonan hafi sem sagt innt gestinn eftir því hvers hann óskaði og
hann hafí í framhaldi af því beðið um gosdrykk og spurt svolítið
skömmustulega, hvort hún ætti ekki sérrí, því þetta væri jú vínstofa.
70
TMM 1995:2