Tímarit Máls og menningar - 01.12.1997, Blaðsíða 109

Ólafur Halldórsson
Lítið svar við löngu bréfi
Pegar vegur var lagður frá Flóaveginum og niður að Villingaholti lágu
þeir sem að því unnu í tjaldbúðum og elduðu mat sinn sjálfir. Á
alllöngum kafla þessa vegar voru hvorki lindir né lækir sem hægt
væri að sækja í neysluvatn. Þá grófu þeir tvo brunna og notuðu annan sem
vatnsból, en lögðu saltfiskinn í bleyti í hinn.
Eitt sinn sem oftar var soðinn hafragrautur í kvöldmatinn í einu tjaldinu,
og hafði grautargerðarmaður í ógáti tekið vatn úr þeim brunninum sem
saltfiskurinn var afvatnaður í, en síðan saltaði hann grautinn að venju, og
varð hann óætur, og gáfust tjaldbúar upp á að éta hann. En áður en grautnum
væri hent kom þar maður úr öðru tjaldi, og buðu þeir félagar honum heitan
hafragraut, sem hann þáði, og var honum skammtað ríflega. Hann át graut-
inn með bestu lyst og segir um leið og hann þakkaði fyrir sig: „Þetta var góður
grautur. Alveg eins og heima!“
Ég varð óviljandi til þess að dálítið svipað kom fyrir góðkunningja minn,
Böðvar Guðmundsson frá Kirkjubóli í Hvítársíðu. Ég skrifað grein sem ég
nefndi: íslenska með útlendu kryddi og fékk hana birta í 2. hefti Tímarits Máls
og menningar 1997, en nefhdi ekki höfunda þeirra texta sem ég tók til
umræðu. Þetta varð til þess að Böðvar „neyddist til að grafa upp úr tímarita-
bunka ffá í fyrra 2. hefti Tímarits Máls og menningar“, sem mér skilst að hafi
verið þó nokkur fyrirhöfn, en erfiðið fékk hann vel launað, því að þar komst
hann í graut sem honum þótti góður, „alveg eins og heima.“ Eftir að hafa
smjattað á grautnum sendir hann mér síðan gamanbréf, ekki með póstinum,
heldur í síðasta hefti Tímarits Máls og menningar (3. hefti 1997, bls. 94-106),
og má ekki minna vera en að ég þakki fyrir bréfið, enda ævinlega gaman að
fá bréf frá Böðvari.
En þótt gaman hafi verið að fá bréf frá Böðvari bregður núna svo við, að
í þessu bréfi eru fáein atriði sem ég kann ekki við. Mér finnst Böðvar beita
þeirri aðferð að klappa mér á kollinn og segja að ég sé góður karl, en þessi
grein mín sé samt það sem „kreistist aftur úr kúnum“, nefnilega della (bls.
106). Mér skilst að hann skipi mér í flokk sem hann kallar hreintungustefnu-
menn eða hreintungulögreglu. Þarna beitir Böðvar sömu aðferð og frjáls-
TMM 1997:4
107