Tímarit Máls og menningar - 01.12.1997, Blaðsíða 34

ATLI HEIMIR SVEINSSON
lottu Moorman. Hún hafði samfarir við sellóið á sviðinu og hann beraði á
sér bossann. Það voru allir mjög reiðir og ég var útlægur ger úr íslensku
listalífi um langan tíma. Musica Nova baðst afsökunar á öllu saman og talaði
um „rusl á öskuhaugum stórborganna“ sem villst hefði hingað til lands. Það
var víst Paik. Útnesjamennskan hefur löngum verið sterk í þjóð okkar. En
þetta gerði ekkert til því Jón Gunnar Árnason stóð með mér, Hreinn Frið-
finnsson, Erró, Þrándur Thoroddsen og svo auðvitað Dieter Roth.
Charlotta er látin en Paik er nú viðurkenndur einn mesti listamaður
samtímans. Hann hefur þróast frá tónlist yfir í myndlist og vídeolist og fæst
mikið við sjónvörp: vill eyðileggja miðilinn innanfrá. Hann býr í New York
og Dusseldorf að ég held.
12
List er pólitísk, en ekki flokkspólitísk. List er líka annað og meira en pólitík.
Á kaldastríðstímanum var mikið rætt um samband listar og pólitíkur og
margt bullað. íhaldið sagði að ef list væri pólitísk þá hætti hún að vera list
og kommarnir sögðu að ópólitísk list væri ekki list.
Listamaðurinn endurspeglar það þjóðfélag sem hann lifir og hrærist í:
kennir til í stormum sinnar tíðar. En þarmeð er sagan aðeins hálfsögð. List
sem rís undir nafni lyftir sér líka yfir tímann og tengir aldirnar saman. Það
er of mikil einföldun að segja að Mozart sé fulltrúi upplýsingartímans í
Evrópu, verk hans séu afsprengi konungs einveldis. Verk Mozarts eru, eins
og öll góð listaverk, betri og merkilegri en sá tími og þjóðfélag sem þau urðu
tilí.
13
Það var oft gaman að kenna. Það er mikil gæfa að fá að vera með ungu fólki.
Ég hafði mikla ánægju af að taka þátt í og byggja upp framhaldsdeild við
Tónlistarskólann í Reykjavík, deild tónsmíða og tónfræða. Á frumbýlingsár-
unum var einhver kraftur sem ég held að hafi horfið með árunum. Ég
skipulagði árlega nemendatónleika þar sem flutt voru ný verk eftir sem flesta
nemendur. Oftast fluttu nemendur sjálfir verkin. Og svo var töluverð sam-
vinna milli listaskólanna allra, sem nemendur sáu að mestu leyti sjálfir um.
Nú halda menn að ungt fólk efni ekki til samvinnu, nema margir skólar
séu undir sama þaki og sé stjórnað úr einni skrifstofu. Þetta voru aðalrökin
fyrir sameiningu allra listaskólanna í einn.
Ég er þeirrar skoðunar að gagnslaust sé að kenna tónsmíðar ef nemendur
fá ekki að heyra það markverðasta sem þeir setja á blað. Og þetta voru oft
32
TMM 1997:4