Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2010, Page 41

VIÐTAL 23. apríl 2010 FÖSTUDAGUR 41
Sá sem ekki hefur heyrt minnst á karla-kórinn Fjallabræður hefur líklega held-ur ekki heyrt af efnahagshruninu. Nafn kórsins hefur heyrst endurtekið í fjöl-
miðlum síðustu misseri, þó líklega ekki jafnoft
og orðið „hrun“ eða „kreppa“, en tilefnið er ávallt
ívið skemmtilegra. Engin skýrsla er væntanleg
um kórinn sem tilraun til að varpa ljósi á hver sé
ábyrgur fyrir honum. Það er allt uppi á borðum.
Sökudólgurinn er tæplega þrítugur Flateyr-
ingur, Halldór Gunnar Pálsson, sem dreif sig suð-
ur til Reykjavíkur til að hefja gítarnám fyrir nokkr-
um árum. Eftir að hafa flosnað upp úr náminu
sökum anna við vinnu, meðal annars akstur ban-
anabíls, kennslu og framkvæmdastjórn hjá Skíf-
unni, einbeitir hann sér nú alfarið að kórstjórn-
inni. Sem hann segist reyndar ekki kunna neitt í
– eða hér um bil. Hann hafi lært smátt og smátt
inn á þetta á þeim tæpu fjórum árum sem liðin
eru frá því kórinn varð til.
100 TÓNLEIKAR Á TVEIMUR ÁRUM
Fyrstu tvö árin segir Halldór þó lítið hafa gerst.
Stóra „breikið“ hafi eiginlega verið tónleikarnir á
Miklatúni í tengslum við Menningarnótt í ágúst
2008. „Síðan þá erum við búnir að syngja hátt í
hundrað sinnum. Það er helvíti mikið fyrir nýja
hljómsveit. Ég sagði þetta við strákana um dag-
inn og þeir trúðu þessu varla.“
Kórinn hefur jafnvel tekið þrjú „gigg“ sama
kvöldið og efast Halldór um að margir karlakór-
ar geri það. Stundum fá þeir borgað og stund-
um ekki. „Við erum til dæmis búnir að ákveða að
syngja á öllum elli- og hjúkrunarheimilum fyr-
ir aldraða og við gerum það auðvitað frítt,“ segir
Halldór. „En ef einhver biður okkur um að koma
að syngja af einhverju tilefni þá kostar það eitt-
hvað eins og eðlilegt er.“
Þegar blaðamaður spjallaði við Halldór á dög-
unum, í þrjú hundruð fermetra æfingahúsnæð-
inu þeirra við Bæjarlind í Kópavogi sem áður
hýsti fasteignasöluna Remax Lind, höfðu Fjalla-
bræður einungis haldið eina tónleika frá stofnun.
Það voru útgáfutónleikar í tilefni útkomu plötu
sem ber nafn kórsins og kom út skömmu fyrir
síðustu jól. Tónleikar númer tvö voru svo fyrir-
hugaðir í Salnum í Kópavogi í gær, sumardaginn
fyrsta.
Útgáfutónleikarnir fóru fram fyrir framan
þúsund manns í Háskólabíói. „Það var geðveikt,“
segir Halldór og brosir með öllu andlitinu. „En
það er auðvelt að halda það stóra tónleika þegar
margir eru í hljómsveitinni og hver og einn á ætt-
ingja og vini sem vilja koma og sjá hvað viðkom-
andi er að gera.“
VARÐ TIL Í AFMÆLI KÓRSTJÓRANS
Þó er það langt frá því að vera mesti fjöldi sem
kórinn hefur sungið fyrir. „Bræðurnir“ sungu til
að mynda á hátíðinni sem skellt var upp í mið-
bæ Reykjavíkur til að fagna heimkomu íslenska
handboltalandsliðsins eftir silfurævintýrið í Pek-
ing fyrir bráðum tveimur árum. Þar voru tugþús-
undir samankomnar. Heimsbyggðin öll hafði svo
möguleika á að hlýða á piltana í desember síðast-
liðnum þegar þeir tóku þátt fyrir hönd Íslands í
alþjóðlegu tónlistarverkefni þar sem þátttakend-
ur frá öllum löndum heimsins sameinuðust við
söng á Bítlalaginu All You Need Is Love í beinni
útsendingu á netinu.
Halldór segir eiginlega tvær sögur til af því
hvernig kórinn varð til. Önnur á rætur í 25 ára af-
mæli kórstjórans árið 2006.
„Afmælið var haldið heima hjá mömmu í
Skagafirðinum og var Georg Rúnar, vinur minn,
búinn að lofa mér karlakórnum Heimi sem
skemmtiatriði,“ segir Halldór en sá kór er elsti
karlakór á landinu og er úr Skagafirði. „Þeir voru
hins vegar uppteknir þannig að Goggi kallaði á
vinahópinn upp á svið þar sem þeir tóku tvö lög.
Þetta var alveg flott hjá þeim, en þeir voru samt
alveg glataðir, kunnu ekki einu sinni textann al-
mennilega,“ segir Halldór og hlær.
Ekki löngu síðar byrjaði Halldór að semja
tónlist með vini sínum og frænda, Ásgeiri Andra
Guðmundssyni, og áður en þeir vissu af voru þeir
komnir með um tuttugu lög. Þeir ákváðu að taka
þau upp, fengu eldri bróður Halldórs, sem rek-
ur stúdíó á Flateyri, suður til að aðstoða þá, en
svo rann upp fyrir þeim svolítið mikilvægt atriði
– hver ætti að syngja lögin? Hvorki Halldór né
Ásgeir töldu sig nógu frambærilega í söngnum
sem endaði með því að Halldóri varð hugsað til
vina sinna og stakk upp á að þeir fengju bara kór
í þetta. Nánar tiltekið, kór sem myndaður yrði af
vinum hans, jafnvel þótt þeir hefðu ekkert staðið
sig glimrandi vel í afmælinu.
„Ásgeir og Önni bróðir samþykktu það og
þá var bara keyrt á þetta. Ég hringdi í strákana á
fimmtudegi, það var æft á föstudegi og tekið upp
á laugardegi. Og náttúrlega djammað aðeins á
milli og gæði plötunnar voru eftir því,“ segir Hall-
dór um leið og hlátur brýst fram. „En okkur þykir
mjög vænt um þá plötu. Það eru líka tvö eða þrjú
lög af henni á nýju plötunni þar sem þau voru
ekki mikið meira en hugmynd þegar þau voru
sett á fyrstu plötuna.“
VORU KOKTEILBANDIÐ Á ÁRSHÁTÍÐ
LANDSBANKANS 2007
Ellefu kappar voru í þessari fyrstu „útgáfu“ af
Fjallabræðrum en í dag er það um fjörutíu manna
kjarni sem myndar kórinn. Stundum fer fjöldinn
upp í nokkuð meira, til dæmis voru þeir sextíu og
þrír á útgáfutónleikunum í desember. Kunnugleg
tala fyrir þeim sem hafa áhuga á pólitík.
Oft hefur það verið þannig á hinu stutta ævi-
skeiði kórsins að nýir meðlimir eru að debútera
fyrir framan stóran áheyrendaskara. Til dæmis
á giggi sem Halldór segir hafa eiginlega hleypt
ævintýrinu af stað fyrir alvöru. Þetta var árshátíð
Landsbankans á því auðherrans ári 2007.
„Þetta var í Egilshöll fyrir framan 3000 manns!
Svolítið spes en um leið mjög gaman,“ segir
Halldór kankvís. „Það er ekkert grín að fá okk-
ur í heimsókn – við erum fjörutíu karlar, tveir
trommuleikarar, fiðluleikari, munnhörpuleik-
ari, rafmagnsgítar, orgel og mikið af tækjum – og
við vorum samt bara kokteilbandið á árshátíð-
inni,“ segir hann og hlær. „Þetta er kannski eitt af
því sem er til marks um fáránleikann sem var í
gangi 2007. Við vorum í anddyrinu þar sem var
reist sér svið og sett upp sér hljóðkerfi fyrir okk-
ur. Menn voru flestir skjálfandi og adrenalínið á
fullu. Þarna vissi enginn hverjir við vorum, all-
ir gestirnir í sínu fínasta pússi og svo mæta bara
einhverjir öskrandi sveitamenn. Fólk var bara:
„Hvaða djók er þetta?“ En upp úr þessu komu
fleiri gigg og boltinn var byrjaður að rúlla.“
OF FALSKIR
Þrátt fyrir vinsældir Fjallabræðra segir Halldór
að gæði kórsins „sönglega“ séu ekki alveg í topp-
klassa.
„Við höfum aldrei sagt að við séum góður kór
sönglega. Þarna eru menn sem hafa aldrei sung-
ið, en líka menn sem hafa sungið mikið. Og ég
hafði aldrei áður stjórnað kór og veit lítið um
hvernig best er að láta það ganga fyrir sig. Við
gerum þetta því bara eins og okkur sýnist. En við
erum búnir að æfa mikið og syngja mikið þannig
að við erum að verða helvíti góðir.“
Hefurðu lent í því á tónleikum að hugsa:
„Þetta er ekki að ganga upp, við erum þvílíkt
falskir!“?
„Já, já, blessaður vertu – oft! En málið er að við
flytjum svo mikið af frumsömdu efni og mörg af
þeim lögum eru helvíti kraftmikil, bara rokk og
ról. Þá kemur fyrir í mestu látunum að menn fari
aðeins út af. Auðvitað hefur mér einhvern tím-
ann fundist eitthvað mátt betur
fara, en þettta er bara þannig að
menn syngja af hjartans lyst. Það
er betra að vera falskur og syngja
með hjartanu en að vera eitthvað
að þykjast og vera ekki falskur.
Við gefum bara allt í botn og tök-
um sénsinn á að vera falskir. Ef við
erum falskir í einhverju lagi reyn-
um við bara að bæta fyrir það í
næsta lagi.“
FAÐMAST MIKIÐ
Félagsskapurinn er líka megintil-
gangurinn með kórnum, að sögn
Halldórs. Þeir eru með eina fasta
æfingu í viku og stundum verð-
ur dráttur á að hún geti hafist því
menn eru svo mikið að spjalla. Og
faðmast.
„Faðmlögin eru ekkert plönuð,
það bara gerist. Það var líka mjög
fyndið þegar við vorum að syngja á
árshátíð Landssambands sauðfjár-
bænda á dögunum. Þá vorum við
ekki búnir að hittast í eina og hálfa
viku, sem er heil eilífð fyrir suma í
kórnum. Þá leið mjög langur tími
áður en ég gat fengið að tala við
kórinn því menn voru svo mikið að
faðmast.“
Margir í Fjallabræðrum eru líka
tengdir blóðböndum. Aðrir hafa verið bestu vinir
í áraraðir og flestir eru orðnir hinir nánustu vin-
ir eftir að hafa kynnst í kórnum. Afi Halldórs er í
kórnum, annar bræðra hans er stundum með en
hann býr fyrir vestan, hinn er hljóðmaður kórs-
ins og svo á hann þó nokkra frændur í hópnum.
KONAN Í HÓPNUM
Hefurðu rekið einhvern úr kórnum vegna þess að
hann „passaði ekki“ í bræðrahópinn?
„Nei, það er enginn rekinn úr Fjallabræðrum.
Það er allt í lagi að tala við menn ef þeir eru að
gera eitthvað sem er ekki í lagi. En menn eru ekki
reknir. Við erum meðal annars í textunum okkar
að agítera fyrir því að menn séu umburðarlyndir
og réttsýnir, og þá getum við ekki rekið mann fyrir
það eitt að okkur finnst hann ekki skemmtilegur.
Þá verður þú bara að læra inn á þann mann. Það
hefur alveg gerst að menn hafi komið í kórinn
sem stuða aðra meðlimi. En svo hálfu ári seinna
sérðu þá faðmast.“
Halldór tekur fram að þetta sé ekki bara kór
heldur séu piltarnir líka með alveg frábæra
hljómsveit. Og þar leynist eini kvenkyns meðlim-
ur hópsins.
„Það sem gerir þennan kór líka flottan er sú
staðreynd að við erum með svona flott band.
Unnur Birna, fiðluleikarinn okkar, og krakkarn-
ir í bandinu geta ekki alltaf öll verið með því þau
eru að spila mjög mikið. Einu sinni gat Unnur
ekki mætt á eitt gigg og þá sagði einn í kórnun að
það gengi ekki, við yrðum þá að búa til pappa-
mynd af henni í fullri stærð. Við gerðum það og
tökum myndina núna alltaf með ef Unnur kemst
ekki. Það heldur mönnum á tánum að hafa eina
konu,“ segir Halldór og brosir lúmskt.
DÝR ÞRJÓSKA
Eins og kom fram í byrjun yfirgaf Halldór æsku-
stöðvarnar á Flateyri til að freista gæfunnar í
gítarnámi hjá FÍH, Félagi íslenskra hljómlistar-
manna. Sá draumur hafði lengi kraumað innra
með honum.
„Ég var orðinn 23 eða 24 ára og því svolítið
seinn í þessu. Mig hafði alltaf langað til þess, var
búinn að eiga bæklinginn frá FÍH frá því ég var
fimmtán ára en hélt að ég ætti ekki erindi þang-
að.“
Halldór var í tvö ár í náminu áður en hann
sagði skilið við það. Ástæðan var mikið vinnuálag
sem orsakaðist upphaflega af því að Halldór vildi
ekki flytja lögheimili sitt í bæinn þótt það hefði
sparað honum hundruð þúsunda.
„Sveitarfélögin borga mörg mótframlag fyr-
ir hvern nemanda í tónlistarnámi. Reykjavíkur-
borg hefði gert það ef ég hefði flutt lögheimilið
mitt þangað og þá hefði ég bara þurft að borga
hundrað þúsund kall fyrir önnina. Flateyri borg-
ar þetta hins vegar ekki, skiljanlega þar sem það
er tónlistarskóli þar. En ég er Flateyringur og
vildi ekki flytja lögheimilið mitt þaðan bara til að
geta borgað minna fyrir tónlistarnám. Þannig að
ég fór að múra eins og brjálæðingur og hafði þá
auðvitað engan tíma til þess að læra á gítar.“
RANKAÐI VIÐ SÉR Í BANANABÍLNUM
Seinna fékk Halldór vinnu við kennslu hjá Gítar-
skóla Íslands. „En það var bara vetrarstarf og svo
var skólinn búinn, þetta hefur verið vorið 2006,
og ég ekki kominn með vinnu. Þá fékk ég „Flat-
eyrarsyndrómið“ eins og ég kalla það sem lýsir
sér í því að maður verður viðþolslaus ef maður er
ekki með vinnu. Þannig að ég hringdi tvö símtöl,
fór í viðtal og réð mig sem bananabílstjóra á kort-
eri!“ lýsir Halldór og skellihlær.
Við svo búið var ekkert annað að gera fyrir
Halldór en að vinna sína vinnu á bananabílnum.
En einn daginn kom frægt lag í útvarpinu í ban-
anabílnum sem af einhverjum ástæðum lét hann
staldra við. „Ég hef talað um að lagið sem breytti
lífi mínu sé The Bananaboat Song með Harry
Belafonte. Ég var einhvern tímann að keyra á
bananabílnum, í Chiquita-úlpunni minni, þegar
þetta lag kom í útvarpinu. Og sem ég sat þarna
í bananaúlpunni þá helltist yfir mig spurningin:
„Hvað ertu að gera?“ Eina ástæðan fyrir því að ég
kom til Reykjavíkur var til að læra á gítar og svo er
ég hérna að vinna við að keyra bananabíl!“ rifjar
Halldór upp og hlær á ný.
„Með fullri virðingu fyrir þeim sem keyra
bananabíla og vinna þá vinnu sem þarf að gera í
tengslum við það. Þetta var bara ekki það sem ég
ætlaði að gera.“
SAGÐI UPP FRAMKVÆMDA-
STJÓRASTARFINU
Í kjölfarið sótti Halldór um starf sem auglýst var
í Skífunni á Laugavegi. Það var hlutastarf við af-
greiðslu og sá hann fyrir sér að geta verið í skólan-
um að læra músík, verið að selja músík og kenna
músík. „Ég fór að hitta konuna sem sá um að ráða
í starfið og var svo æstur í að fá það að það endaði
með því að mér var boðið starf verslunarstjóra. Ég
þáði það á staðnum, hringdi í bananabossinn og
sagði honum að þetta væri búið – ég væri hættur
sem bananabílstjóri!“
Halldór var í þrjú ár hjá Skífunni, þar af var
hann framkvæmdastjóri fyrirtækisins síðasta árið
áður en hann sagði upp í nóvember síðastliðn-
um. Ákvörðunin um að snúa sér alfarið að tónlist-
inni hafði ekki blundað lengi í honum.
„Eitt leiddi bara af öðru og svo þegar mér gafst
tækifæri til að gera þetta fór ég strax „full time“
í að gera plötuna okkar. Það fór allur nóvember
og framan af desember í hana, að taka upp, mixa,
vinna að umslaginu og svo auðvitað útgáfutón-
leikarnir. Auðvitað var fullt af mönnum í kring-
um mig með í þessu, en þegar maður er að leiða
eru ákveðin verkefni sem maður vill og á að klára
sjálfur. Ég er líka mjög heppinn að því leytinu að
ég er snarofvirkur.“
Spurður hvort hann geti framfleytt sér og sín-
um, en Halldór er í sambúð með Brynju Dögg
Heiðudóttur, segir hann þau hjúin alla vega ekki
dauð enn þá.
„Ég er að spila mjög mikið, bæði á böllum og
með hljómsveitum sem taka upp sitt eigið efni,
auk þess sem ég trúbadorast stundum. Og svo
eru það náttúrlega Fjallabræður. Það er búið taka
fjögur ár að búa til þennan kór og ég get haft smá
tekjur af því, alla vega nægar til að lifa af, og ég
þarf ekkert meira í augnablikinu. Auðvitað væri
voða notalegt að eiga fullt af peningum, en það er
ekki það sem ég er að leita að núna.“
KANNSKI TILFINNINGANÆMARI
EFTIR FLÓÐIÐ
Halldór segir alls konar skemmtilega hluti fylgja
tónlistarbrölti sínu. „Ég lenti til dæmis í því að
vera valinn Vestfirðingur ársins 2009 af bb.is,“
segir hann en bb.is er vefsíða fréttamiðilsins Bæj-
arins besta á Ísafirði. Já, menn geta „lent“ í ýmsu
eins og dæmin sanna.
„Þetta er æðsti heiður sem mér getur hlotnast.
Ég fékk þetta samt náttúrlega ekki einn, þetta er
viðurkenning fyrir alla í Fjallabræðrum. Það sem
er líka svo frábært við kórinn er að allir vita að
hann er að vestan. Og þetta er ekki bara hópur frá
einhverju þröngu svæði heldur er hann frá nánast
öllum fjörðum Vestfjarða.“ Nokkrir meðlima kórs-
ins eru Akurnesingar sem helgast meðal annars
af því hve vel Skagamenn komu fram við Flateyr-
inga eftir að snjóflóðið féll á bæinn árið 1995.
„Sumarið eftir snjóflóðið buðu Skagamenn
Grunnskólanum á Flateyri í tveimur hollum á
Skagann,“ segir Halldór. „Þar vorum við bara í
fótbolta og golfi og höfðum það gott. Ég hef alltaf
hugsað hlýlega til Skagamanna eftir það.“
Halldór var fjórtán ára þegar flóðið féll. Hann
segir þennan sorglega atburð vitanlega hafa mót-
að sig þótt enginn í hans nánustu fjölskyldu hafi
verið á meðal hinna látnu. „Maður hugsar öðru-
vísi, er kannski tilfinninganæmari. Sumir lokast,
aðrir opnast. En maður á að taka öllu því sem
maður lendir í og gera eitthvað fallegt úr því.“
kristjanh@dv.is
Og sem ég sat þarna í bananaúlpunni þá
helltist yfir mig spurning-
in: „Hvað ertu að gera?“
Faðmlög Halldór
segir menn oft
þurfa að faðmast
svo mikið fyrir æf-
ingar að söngurinn
geti ekki hafist fyrr
en eftir dúk og
disk. MYND KRISTINN
MAGNÚSSON
Pósað og sungið Kórinn á Miklatúni við myndatöku fyrir plötuna
sem kom út fyrir jól.
Á söguslóðum Hljómsveit kórsins við Almannagjá á Þingvöll-
um við tökur á myndbandi.