Dagblaðið Vísir - DV - 20.04.2012, Blaðsíða 36

36 Viðtal 20.–22. apríl 2012 Helgarblað
É
g er sáttur við lífið og til-
veruna,“ segir Garðar
Gunnlaugsson knatt-
spyrnumaður sem er
einhleypur í fyrsta skipti
síðan hann var 19 ára. Garðar
og fyrirsætan og athafnakon-
an Ásdís Rán Gunnarsdóttir
eru skilin eftir rúmlega níu
ára samband og sex ára hjóna-
band.
Stefndu hvort í sína áttina
Fréttin af skilnaði þeirra skók
netheima. Þrátt fyrir tilraunir
fjölmiðla vildu hjónakornin
ekki tjá sig um skilnaðinn á
þeim tíma. Ásdís Rán rauf svo
þögnina í viðtali við Lífið um
síðustu helgi. Þar kom meðal
annars fram að þau Garðar
hefðu verið of mikið aðskilin
og hefðu fyrir vikið eignast
hvort sína tilveru. Garðar tekur
í svipaðan streng. „Við stefnd-
um hvort í sína áttina. Hún
var úti í Búlgaríu en ég hérna
heima. Hlutirnir æxluðust
bara svona,“ segir Garðar en
vill að öðru leyti ekki tjá sig um
ástæður skilnaðarins.
Garðar og Ásdís hafa ver-
ið á faraldsfæti síðustu árin
þar sem Garðar hefur verið
að spila fótbolta með hinum
ýmsu liðum Evrópu. Hann
spilaði með þýska liðinu Un-
terhaching en hefur auk  þess
spilað í Austur ríki, með
sænska úrvalsdeildar liðinu
IFK Norrköping og hjá CSKA
Sofia í Búlgaríu, þar sem Ásdís
býr ennþá. Garðar hafði átt við
meiðsl að stríða og hafði lítið
getað leikið knattspyrnu þegar
hann tók þá ákvörðun að flytja
til Íslands með soninn Hektor.
Hann viðurkennir að hafa
látið varnaðarorð annarra um
áhættuna sem felst í fjarbúð
sem vind um eyru þjóta. „Já
já, fólk hafði varað okkur við
en svona fór þetta. Ég vildi fara
heim en hún vildi vera úti. Ég
sé ekki eftir að hafa farið heim.
Ég er sáttur hér á Skagan-
um. Allavega eins og hlutirnir
standa í dag,“ segir Garðar sem
segist vel geta mælt með fjar-
búð fyrir pör. „Fjarbúð hafði
virkað mjög vel hjá okkur og
yfirleitt kynt enn frekar undir
í sambandinu en hitt. Það var
ekkert endilega fjarlægðin sem
olli skilnaðinum.“
Saknar dótturinnar
Garðar og Ásdís eiga saman tvö
börn, Hektor er sex ára og Vic-
toria Rán er fjögurra ára. Bæði
eiga þau svo syni úr fyrri sam-
böndum. Róbert, sonur Ásdís-
ar, er 14 ára en sonur Garðars,
Daníel Ingi, er níu ára. Garðar
segir aðstæðurnar erfiðar fyrir
börnin sem séu þó vön því að
mamma eða pabbi séu á far-
aldsfæti. „Auðvitað er þetta
skrítið fyrir börnin. Hektor er
hér á Skaganum hjá mér og er
í sinni daglegu rútínu og finn-
ur því lítið fyrir breytingunum
en vissulega saknar hann
mömmu sinnar alveg rosalega
mikið.
Það sama á við um dóttur
okkar. Hún sér mig ekki í
nokkra mánuði í senn. Pásk-
arnir voru frábær tími sem
við eyddum meira og minna
öll saman sem var gott og
heilbrigt fyrir krakkana. Það er
Hektori fyrir bestu að vera á Ís-
landi en fyrir Victoriu að vera
úti. Þeim líður vel svo þetta
virðist vera að virka. Ég sakna
dóttur minnar samt rosalega
mikið og það var afskaplega
gott að fá morgunknúsið frá
henni um páskana.
Skype hefur alveg bjargað
okkur. Það munar öllu að geta
séð börnin því þannig missir
maður ekki af öllu því sem er
að gerast hjá þeim. Ég á örugg-
lega ekki eftir að sjá hana fyrr
en eftir tvo mánuði og ég veit
ekki hvernig þetta verður eft-
ir sumarið. Auðvitað er þetta
erfitt,“ segir hann en bætir
við að þau hafi að öðru leyti
ekki ákveðið neitt um forræði
yfir börnunum. „Ég hugsa að
við höfum þetta eins og þetta
er í dag. Ásdís kemur svo í
sumar en svo veit maður ekk-
ert hvernig framtíðin verður né
hvar hún verður búsett.“
Skrítið að vera einhleypur
Garðar segist pluma sig vel
sem einstæður faðir. „Það er
bara fínt að vera einstæður.
Ég fæ góða hjálp frá foreldrum
mínum sem búa hér skammt
frá. Þau eru með strákinn þeg-
ar ég fer á æfingar og svo kíkir
maður í mat til mömmu ann-
að slagið eða flest kvöld. Ég hef
verið mikið einn í gegnum árin
því að í hvert skipti sem ég hef
skipt um félag og flutt á milli
landa hef ég fyrst farið einn
til að finna íbúð handa fjöl-
skyldunni. Hins vegar er skrít-
in tilfinning að vera allt í einu
einhleypur,“ segir hann og
viðurkennir að hafa vissulega
fengið mikla athygli frá hinu
kyninu síðan fréttir af skilnað-
inum bárust. „Ég neita því ekk-
ert,“ segir hann hlæjandi en
bætir við að hann sé ekki að
leita sér að kærustu. „En mað-
ur veit náttúrulega ekkert hvað
gerist í þeim málum eða hve-
nær ástin bankar upp á aftur.
Þangað til verð ég alveg róleg-
ur.“
Aðspurður segir hann
draumaprinsessuna þurfa að
vera falleg og góð og þá sér í
lagi barngóð. „Hún þarf líka
að vera skemmtileg. Ætli þetta
þrennt sé ekki ágætis formúla,“
segir hann og bætir brosandi
við að eflaust sé hann að lýsa
Ásdísi. „Það getur vel ver-
ið en það gekk ekki upp hjá
okkur og maður verður að taka
því.“ Hann segist þó ekki hafa
áhyggjur af því að eiga ekki eft-
ir að finna ástina aftur. „Ég set
vissulega markið hátt þar eins
og í öllu sem ég geri. Það hlýtur
að koma að því. Maður lifir alla
vega í voninni.“
Risastjarna í Búlgaríu
Frægðarsól Ásdísar fór á flug
þegar þau Garðar fluttu til
Búlgaríu og hún hefur ver-
ið dugleg að hamra járnið á
meðan það er heitt. Garðar
segir kjaftasögur þess efnis
að Ásdís sé að ýkja frægðina
þarna úti ekki eiga rétt á sér.
„Ásdís er risastjarna í Búlg-
aríu. Það þekkja hana allir –
allir sem hafa aðgang að ein-
hvers konar fjölmiðli.
Á blaðamannafundinum
þegar ég skrifaði undir hjá
CSKA Sofia kom gríðarlegur
fjöldi blaðamanna sem voru
forvitnastir um hana. Þeir
höfðu gúgglað mitt nafn og
séð um leið myndir af þessari
ljóshærðu svakalegu skvísu.
Búlgarar eru ekki vanir ljós-
hærðum konum enda allir
dökkhærðir þar í landi. Hún
var því orðin stjarna áður
en hún hafði stigið fæti inn
í landið og þegar hún lenti
fyrst í Búlgaríu biðu eft-
ir henni 15–20 blaðamenn.
Hún var í sjokki enda var hún
„Mun
alltaf
elska
hana“
Garðar Gunnlaugsson knattspyrnumaður er skilinn við athafna-
konuna og fyrirsætuna Ásdísi Rán. Garðar gerir upp skilnaðinn í
einlægu viðtali við Indíönu Ásu Hreinsdóttur. Garðar er sáttur við
að vera fluttur heim á Skagann. Þó að hann viðurkenni að hafa
látið varnaðarorð falla um hættuna sem felist í fjarbúð þá segir
hann fjarlægðina ekki endilega hafa valdið skilnaðinum.
„Maður á nátt-
úrulega aldrei
að segja aldrei en
eins og staðan er í
dag þá held ég að
það séu litlar líkur á
að við tökum aftur
saman.