Dagblaðið Vísir - DV - 20.04.2012, Blaðsíða 37

Viðtal 37Helgarblað 20.–22. apríl 2012
að koma með bæði börnin og
hafði ekkert tekið sig sérstak-
lega til. Ég hins vegar hafði
beðið eftir þeim í hálftíma
og fannst þetta bara frekar
fyndið.“
Það hefur sjaldan ver-
ið lognmolla í kringum Ás-
dísi Rán í þau níu ár sem þau
Garðar hafa verið saman.
Garðar segir laukrétt að Ás-
dís sé harðdugleg en á erfitt
með að svara þeirri spurn-
ingu hvort hann vilji eignast
rólegri konu næst þegar ást-
in bankar upp á. „Það er erf-
itt að segja. En ætli ég myndi
ekki kjósa aðeins meiri róleg-
heit,“ segir hann brosandi.
Garðar líkaði vel við Búlg-
aríu. „Á margan hátt var ég
samt að fíla Þýskaland betur.
Við bjuggum í München sem
er frábær borg og höfðum
rétt náð að koma okkur fyrir
þegar við þurftum að fara. Ég
kunni samt einnig vel við mig
í Búlgaríu en ég var bara ekki
með neina vinnu og það er
aldrei skemmtilegt.“
Hann segir af og frá að hann
hafi ekki höndlað að röðin hafi
verið komin að honum að
fylgja Ásdísi um heiminn eftir
að hún hafði farið með honum
fram og til baka. „Ég hef alltaf
verið glaður fyrir hennar hönd.
Ásdís hefur alltaf verið harð-
dugleg og ég vona að öll henn-
ar vinna muni skila sér. Hún á
það svo sannarlega skilið.
Auðvitað tekur það sálrænt
á fyrir knattspyrnumann að
geta ekki spilað. Fótbolti er á
margan hátt erfið íþrótt sál-
fræðilega – eins og örugglega
allar aðrar íþróttir. En að hún
hafi verið orðin stærri stjarna
en ég, skipti mig engu máli.
Ég hef alltaf verið tilbúinn að
standa við hlið hennar. Og
jafnvel fyrir aftan hana.“
Of skapstór fyrir
þjálfarann
Hann segist enn dreyma um
frekari frama innan knatt-
spyrnunnar. „Draumurinn
væri að fá langan og góðan
samning en ég hugsa að ég
fari ekki á flakk eins og ég er
búinn að vera á. Strákurinn
minn þarfnast meira öryggis.
Ég myndi því líklega hafna
slíkum tilboðum og vera hér
áfram,“ segir Garðar sem var
kominn út í eigin rekstur
þegar hann stofnaði fyrir-
tækið Icelandic Spirits og
hóf sölu á bjórnum Krumma.
Bisnessinn hefur hins vegar
ekki gengið sem skyldi.
„Bjórinn er að öllum lík-
indum kominn á endastöð.
Það er svo erfitt að keppa
við þessa stóru risa. Maður
er samt að vinna að ýmsu og
vonandi rætist eitthvað úr
því.
Annars eru allar líkur á
að ég eigi langt eftir í bolt-
anum enda er ég aðeins að
verða 29 ára. Ég á vonandi
fimm, sex sjö ár eftir. Í raun-
inni hef ég lítið hugsað um
hvað tekur við af boltanum.
Bræður mínir eru miklir at-
hafnamenn og ætli maður
detti ekki bráðlega í bisness
með þeim.“
Aðspurður segist hann
ekki stefna á að verða þjálf-
ari. „Nei, ég hugsa að ég hafi
ekki skap í það. Þráðurinn er
oft stuttur. Hins vegar er ég
mjög snöggur niður aftur.“
Eldri bræður Garðars,
tvíburarnir og knattspyrnu-
mennirnir Arnar og Bjarki,
eru tíu árum eldri en Garð-
ar en sá yngsti, Rúnar Berg-
mann, verður 21 árs í sumar.
Garðar segir það hafa verið
skemmtilegt að alast upp í
þessum strákahópi. „Stóru
bræður mínir fluttu samt að
heiman þegar ég var átta ára
en ég fór oft út til þeirra sem
var alltaf jafn skemmtilegt,“
segir hann og játar að hafa
stundum öfundað þá að eiga
tvíburabróður. „Það hlýt-
ur að vera gott að eiga alltaf
einhvern vin sem hægt er að
tala við. Þetta eru svo góðir
strákar sem hafa alltaf verið
til staðar fyrir mig eftir að ég
komst á fullorðinsár. Þeir eru
örugglega bestu bræður sem
hægt er að hugsa sér. Ég og
Rúnar erum svo að ná saman
núna síðan hann varð full-
orðinn.“
Byggir upp sambandið við
soninn
Þrátt fyrir að vera nýorðinn ein-
hleypur segist Garðar ekki hafa
misst sig í djamminu. „Auðvi-
tað hefur maður kíkt út með
vinunum sem eru barnlausir
eða fráskildir og yngri bróð-
ir minn er líka búinn að vera
duglegur að kíkja út með mér.
Það er samt ekki mikill tími. Ég
er með strákinn og svo er það
fótboltinn. Ég er sjálfstæður
faðir og sé um heimilis verkin
og hjálpa syninum að læra
og um helgar reynum við svo
að gera eitthvað skemmtilegt
saman. Mér finnst voðalega
notalegt að taka því rólega en
eins getur líka verið skemmti-
legt að lyfta sér upp.
Fjölskyldan hefur hjálpað
mér mikið að komast í gegnum
þetta og mamma er voðalega
glöð að vera búin að fá mig
heim þótt hún vildi að aðstæð-
urnar væru aðrar. Mamma er
búin að vera alveg frábær. Hún
er menntaður kennari og hef-
ur hjálpað syni mínum mjög
mikið. Það er mikil guðs gjöf
að eiga svona góða mömmu,“
segir hann og bætir við að þótt
þær Ásdís séu báðar frábærar
hvor á sinn hátt sé örugglega
erfitt að finna ólíkari mann-
eskjur. „Pabbi er líklega sá eini
í fjölskyldunni sem heldur í við
Hektor svona orkulega séð og
það er erfitt að finna betri afa.“
Garðar segist njóta þess að
endurbyggja samband sitt við
Daníel Inga sem var aðeins
fjögurra ára þegar Garðar flutti
út að spila fótbolta. „Okkar
samband hefur alltaf verið lítið
en vonandi verður nú breyting
á. Þrátt fyrir skilnaðinn erum
við Róbert Andri, sonur Ás-
dísar, ennþá góðir vinir. Við
höfum alltaf verið meiri fé-
lagar en feðgar og verðum það
áfram. Hann getur alltaf leit-
að til mín ef það er eitthvað og
hann veit það. Við erum trún-
aðarvinir. Hann segir mér hluti
sem hann segir ekki einu sinni
mömmu sinni.“
Kjaftasögur í litlum bæ
Garðar hefur verið í sviðsljós-
inu frá því að hann sigraði í
keppninni Herra Ísland árið
2003. Hann þekkir því varla
annað en að vera á milli tann-
anna á fólki. „Það er ekkert
skemmtilegt að skilja svona
fyrir framan alþjóð. Það er ekki
eitthvað sem ég mæli með. En
ég er vanur þessu lífi. Öll þessi
athygli er líklega erfiðari fyrir
fjölskyldur okkar en okkur tvö.
Ég veit ekki hvort börnin
taka eftir þessari athygli. Þau
eru náttúrulega vön því að sjá
okkur í blöðunum og hafa oft
setið fyrir með okkur í mynda-
tökum. Þau þekkja ekki heldur
neitt annað. Annars er hálf-
kjánalegt að lýsa því yfir að
maður sé eitthvað frægur en
vissulega verður allt erfið-
ara þegar maður þarf að lesa
um erfiðleikana sem maður
gengur í gegnum í blöðunum
hverju sinni.“
Hann segist njóta lífsins
á Akranesi. „Hér er frábært
að búa fyrir fjölskyldufólk en
sögurnar eru fljótar að verða
til í svona litlum bæ. Ég hef
lent í þeim nokkrum. Okkur
líður samt vel hér en æskufé-
lagi minn og vinur býr hérna
fyrir neðan mig í blokkinni. Ég
er fljótur að aðlagast og hefur
alltaf liðið vel þar sem ég hef
búið, en líður manni ekki alltaf
best heima?
Í svona erfiðleikum lærir
maður hverjir eru manns
sönnu vinir og hverjir ekki.
Maður hefur þegar sigtað
ýmsa út og það kemur enn
frekar í ljós á næstunni hverjir
eru traustsins verðir og hverjir
ekki.“
Aldrei að segja aldrei
Hann segist ekki hafa áhyggj-
ur af Ásdísi og Victoriu úti í
Búlgaríu. „Það er auðvitað mik-
ill plús að hafa fjölskylduna hjá
sér en ég er ekki hræddur um
Ásdísi. Hún er búin að koma
sér vel fyrir og býr á góðum
stað. Hún getur líka alveg bitið
frá sér. Vissulega hefur skiln-
aðurinn eflaust verið erfiðari
fyrir hana þar sem hún er ein
og svona langt í burtu en hún
náði vonandi að hlaða vel batt-
eríin þegar hún kom heim um
páskana,“ segir hann en bætir
við að hann hafi ekki mikla trú
á að þau Ásdís muni laga sam-
band sitt.
„Maður á náttúrulega aldrei
að segja aldrei en eins og stað-
an er í dag þá held ég að það
séu litlar líkur á að við tökum
aftur saman. Nú reyni ég bara
að njóta lífsins og þess að vera
til. Auðvitað er alltaf einhver
eftirsjá og ég mun alltaf elska
hana og börnin okkar munu
alltaf tengja okkur saman.
Ásdís hefur átt sinn þátt í að
móta mig þótt ég ætli nú ekki að
ganga svo langt að gefa henni
allt kredit fyrir það. Ég flutti
beint frá mömmu og pabba til
hennar og Ásdís hefur verið
hluti af öllum mínum fullorð-
insárum. Hún er hluti af öllum
mínum minningum.
Auðvitað er þetta erfitt en
aðstæður hafa breyst og maður
verður bara að taka því. Við
höfum átt langan og góðan
tíma saman þótt auðvitað hafi
sambandið gengið upp og nið-
ur eins og í öllum samböndum.
Við höfum upplifað mikið af
ævintýrum saman og kannski
maður eigi eftir að sakna þeirra.
En þá er bara að búa sér til ný
ævintýri.“ indiana@dv.is
Börnin Hektor býr á Íslandi með pabba sínum en Victoria Rán býr úti í Búlgaríu með mömmu sinni.
Strákahópur Tvíburarnir Arnar og Bjarki eru tíu árum eldri en Garðar. Rúnar er að verða 21 árs.
Þegar allt lék í lyndi Garðar og Ásdís höfðu oft verið í fjarbúð og að sögn Garðars var fjarbúðin frekar til þess að
kynda upp í sambandinu.
„En að
hún
hafi verið
orðin stærri
stjarna en
ég, skipti mig
engu máli
Einhleypur Garðar var
aðeins 19 ára þegar hann
fór að vera með Ásdísi Rán.
Hann þekkir því ekkert
annað en líf með henni
síðan hann varð fullorðinn.