Dagblaðið Vísir - DV - 11.04.2014, Qupperneq 33

Helgarblað 11.–14. apríl 2014 Fólk 33
að vera saman. Þannig að það er mjög
náið samband þeirra á milli. Natan á
tvo feður, ólíka en góða.“
Sambandið við barnsföður henn­
ar var takmarkað. Hún segir að þótt
allar aðstæður hafi verið henni í hag,
hún átti íbúð og var vel stæð fjárhags­
lega og félagslega og naut stuðnings
foreldranna, þá hafi það mótað hana
mjög að verða einstæð móðir. „Það er
bara þannig að þessi reynsla, að vera
ein ábyrg fyrir barni í tæpt ár og jafn­
vel lengur, er dálítil lífsreynsla. Það
að eignast barn í fyrsta skipti er mik­
il upplifun út af fyrir sig. Þú verður
aldrei söm eftir það. En ég held að
það lýsi því ágætlega þegar ég segi að
ég hafi alltaf átt mjög auðvelt með að
sofa, það er hæfileiki sem ég hef um­
fram aðra, en fyrstu mánuðirnir eft­
ir fæðingu hans er eina tímabilið á
ævinni þar sem ég hef átt erfitt með
að sofna á kvöldin. Mér óx það í aug­
um að bera ein ábyrgð á uppeldinu.
Þess vegna hugsa ég oft til þess
að einstæður mæður þurfi sérstaka
athygli og stuðning. Staðan hefur
auðvitað breyst og í dag er orðið al­
gengara að fólk deili forræði. Það
breytir ekki því að enn er fjöldi kvenna
og einhverjir fáir karlar sem eru svo
að segja ein að ala upp börn. Það er
verkefni sem erfitt er að takast á við.
Það er hlutskipti kvenna sem eru
einar að ala upp börn að standa alltaf
í þakkarskuld vegna þeirrar aðstoðar
sem þær fá. Ég fékk ómetanlegan
stuðning en það er eitthvað óþægilegt
við það að þurfa alltaf að biðja um að­
stoð þegar þú ætlar á ball eða í bíó
eða í ferðalag. Það er skrýtin staða. Að
eiga góða að er ómetanlegt en það er
ekkert gefið. Þannig að þetta er við­
kvæmur hópur sem þarf skilning og
stuðning. Hann þarf að búa við efna­
hagslegt öryggi.“
„Hvað kom fyrir líf mitt?“
Hún er hugsi þegar hún rifjar það upp
hvernig það var að verða mamma,
ung, einstæð og í námi. „Skyndilega
stjórnar þú ekki tíma þínum. Þegar ég
eignaðist annað barnið þá var líf mitt
komið í skorður barnafjölskyldunnar
svo ég þurfti ekki að takast á við þær
breytingar og gat notið þess skemmti­
lega miklu meira. Þá var ég ekki að
glíma við hugsanir á borð við: Hvað
kom fyrir líf mitt? Verður þetta svona
næstu tuttugu ár?“
Elsti sonur hennar fæddist 10.
desember. Í fyrsta sinn sem hún fór
ein út eftir fæðinguna var þegar hún
fór á pósthúsið með jólakortin. Þá
hafði hún ekki farið út úr húsi í viku.
„Ég man að þar sem ég stóð í röðinni
þá hugsaði ég með mér: Ég er Sig­
ríður Ingibjörg,“ segir hún og hlær.
„Það er stórkostlegt að eignast
sitt fyrsta barn en ég held að allir for­
eldrar finni fyrir því hvað það er yfir­
þyrmandi þegar þeir átta sig á því
hvað foreldrahlutverkið er stórt og
mikið hlutverk.“
Mömmur eru takmarkaðar
Talandi um börn. Sjálfri fannst henni
ekkert sérstaklega gaman að vera
barn. Það var æviskeið sem hentaði
henni ekki vel. „Það var erfitt að hafa
ekki stjórn á aðstæðunum.“
Þau voru tvö systkinin og bróðir
hennar sjö árum eldri. „Hann var
rosalega góður við mig og tók mig
með sér í bíó þegar ég var unglingur.
Auðvitað rifumst við stundum en við
vorum rosalega góðir félagar og mik­
ið saman.
Reyndar held ég að ég hafi al­
mennt verið þægilegt barn en eins­
taka sinnum gat ég bitið eitthvað í
mig, verið þver og leiðinleg. Það var
sem betur fer nógu sjaldan til að það
einkenndi mig ekki.
Annars finnst mér ágætt að hafa
orð móður minnar í huga: Ég er svo
fegin því að eftir því sem börnin mín
takast sjálf á við uppeldishlutverk­
ið læra þau að fyrirgefa mér mis­
tökin í sínu uppeldi. Mér finnst það
góð fraseríng,“ segir hún hlæjandi.
„Mömmur eru takmarkaðar. Þær eru
ekki fullkomnar.
Ég held að ég verði leiðari yfir því
sjálf heldur en barnið þegar ég missi
þolinmæðina eða haga mér ekki eins
og þroskað foreldri. Þess vegna reyni
ég að vera meðvituð um að það er
enginn fullkominn uppalandi. Ég geri
bara það sem ég get.“
Missirinn
Sjálf hefur hún alltaf verið mjög tengd
móður sinni. „Þú átt misgott skap
með foreldrum þínum. Ég átti ein­
faldara samband við pabba minn en
mjög gott.“ Faðir hennar, Ingi R. Jó­
hannsson, var endurskoðandi. Móðir
hennar, Sigþrúður Steffensen, var
heimavinnandi þar til Sigríður Ingi­
björg varð sjö ára, þá fór hún að vinna
í Útvegsbankanum. „Ég ólst upp á
þeim tíma þegar ekki var óalgengt að
konur væru heimavinnandi, ekki að
ég haldi að það sé eitthvað sérstak­
lega gott.“
Árið 2010 lést faðir hennar eftir
langa glímu við blöðruhálskrabba­
mein. Hann veiktist fyrst árið 2004 en
hægt var að halda sjúkdómnum niðri
um tíma áður en hann tók sig upp aft­
ur. „Pabbi dó allt of ungur. Hann var
ekki orðinn 74 ára gamall þegar hann
dó.
Hann var mun yngri en mamma,
en hann varð ungur veraldarvan­
ur maður. Hann var skákmeistari
KarlaKúltúr á alþingi„Mér finnst
hann
skemmtilegur,
gáfaður, fallegur
og góður.
„Það er svo
oft sem þú
verður fyrir því
sem kona að það
er talað öðruvísi
við þig en karla
M
y
n
d
ir
s
ig
tr
y
g
g
u
r
a
r
i