Gerðir kirkjuþings - 1992, Qupperneq 65

Samkvæmt þessu er starf sérhvers safnaðar þríþætt:
Helgihald, kaerleiksþjónusta, fræðsla
1. Samfélag safnaðarins sækir næringu í helgihaldið
Guðsþjónustan er hjarta safnaðarlífsins. Því ætti enginn sunnudagur að vera án
guðsþjónustu.
Vinna þarf að því að efla guðsþjónustuna með það markmið í huga, að þar hafi allir
tækifæri til að taka undir í söng og gefist kostur á virkri trúartjáningu og tilbeiðslu
um orð Guðs og borð, fyrir augliti Guðs, í umhyggju og kærleika hver til annars.
Beina þarf jafnframt athyglinni að öðrum kirkjulegum athöfnum, sem eru í eðli sínu
guðsþjónusta safnaðarins, kirkjunnan skfrn, ferming, hjónavígsla, útför. Kirkjan
nær til allrar þjóðarinnar í þessum athöfnum og gefst ómetanlegt tækifæri til að bera
fram fagnaðarerindið, með boðun, fræðslu og sálgæslu í tengslum við
mikilvægustu þáttaskil í lífí. fólks. Allt þarf þetta að tengjast sálgæslu og umhyggju
fyrir náunganum í daglegu lífi og veruleik. Guðsþjónusta helgidagsins, kirkjulegar
athafnir og sálgæsla birta kirkjuna sem kirkju, móðurina, sem fæðir og nærir böm
sín með orði Guðs.
Forystufólk og starfslið safnaðanna þarf að eflast í meðvitundinni um og verða
ábyrgara fyrir framkvæmd þessara þátta ásamt með prestunum.
Heimilisguðsrækni og bænalíf einstaklinga og fjölskyldna er óaðskiljanlegur þáttur
í guðsþjónustu og trúarlífi. Því ber söfnuðinum að hlúa að því eftir megni.
Vinna ber að því að jafnan séu tiltæk vönduð og góð hjálpargögn í þeim efnum.
Megináhersla verði á endumýjun hins andlega lífs. Greiða þarf veg andlegri endur-
nýjun í kirkjunni með því að auka möguleika á virkri trúartjáningu, kyrrð og
sálgæslu.
2. Kærleiksþjónusta: sérhver söfnuður verði samfélag umhyggju og kærleika
Gengið sé út frá því að söfnuðurinn láti sér umhugað um fólk og þarfir þess, láti
sér annt um að vemda mannslífið á ólíkum skeiðum þess, og lifi þannig hina
kristnu von og kærleika.
I ljósi lútherskrar köllunarguðfræði verði aukin áhersla lögð á guðsþjónustu hins
daglega lífs og viðfangsefna, þar sem leitast er við að hamla gegn ásókn þeirra
tilhneiginga samtfrnans sem einangra fólk og hver og einn vísar frá sér til opinberra
stofnana eða annarra þjónustuaðila.
Guðsþjónusta hins daglega lífs helst í hendur við reglubundna iðkun trúar á
heimilum og í kirkju.
Boðið um að trúa á Guð og elska náungann er ritað í hjörtum allra manna.
Siðaboð kirkjunnar og líknarþjónusta á hljómgmnn með fólki. Kirkjan styður alla
góða viðleitni til hjálpar náunganum og að bæta þjóðfélagið og gera það betra og
mannúðlegra. Hún vill efla ábyrgðartilfinningu gagnvart náunganum, umhverfi og
líffíki jarðar. Jafnframt ber kirkjunni að setja fram á áþreifanlegan hátt hvað
náungakærleikur merkir í daglegu lífi og breytni, svo og réttlæti, fyrirgefning,
miskunnsemi, og trú á Guð sem skapar og endurleysir.
Samfélagsleg boðun kirkjunnar miðar annars vegar að því að afhjúpa rætur synd-
arinnar og hins vegar að halda á lofti sýninni um guðsríki, ftið Guðs meðal
manna, frið og sátt, réttlæti, heilindi, - heilan heim og helgað líf: Nýjan himinn og
nýja jörð, þar sem réttlætið býr.
Líknarþjónusta safnaðanna sé stórefld. Þar sé athygli ekki síst beint að þeim sem
þjóðfélagið vanrækir og gleymir. Athygli sé beint að sjálfboðaþjónustu og því að
virkja fólk til að gefa af tíma sínum og kröftum í þágu annarra.
60